Reisverhaal «Nan»
Azië - deel 1
|
Thailand
|
0 Reacties
01 December 2009
-
Laatste Aanpassing 28 April 2011
Nan is een provinciestadje met 20.400 inwoners, gelegen vlakbij de grens van Thailand met Laos. Hier eindigde vroeger de weg, er was geen grensovergang, dit is echter recent veranderd.
In Nan huren we fietsen om de buurt te verkennen. Met een kaartje van de omgeving fietsen we eerst door het stadje om de belangrijkste plaatsen te bezoeken : tempel Wat Saun Tan (781 jaar oud), het teakhouten huis van Lord Rachabuth uit 1966, het nationale museum, tempel Wat Phumin (met binnenin mooie muurschilderingen), tempel Wat Phra That Kao Noi (gebouwd op een heuvel met mooi uitzicht over de omgeving), tempel Wat Phra That Chae (de grootste tempel uit de omgeving).
Het museum vinden we zeer interessant. Het leven en de geschiedenis van de traditionele stammen uit de omgeving worden hier uitgebreid toegelicht. Hun huidige situatie wordt zeer realistisch vergeleken met vroeger. Tradities en gebruiken komen aan bod. De belangrijkste etnische groepen in de omgeving zijn : Thai Lue, Hmong, Yao, Htin en Mlabri (of Tong Luang).
Na deze bezoeken, rijden we aan de overkant van de rivier via kleine baantjes tussen de velden en kleine dorpjes door. Een slingerende weg brengt ons door een heuvelachtige bosrijke omgeving naar de brug aan het andere uiteinde van Nan om zo terug te keren naar het centrum. Een mooie fietstocht, de mensen onderweg zijn niet gewoon dat Westerlingen hier voorbij fietsen en roepen en zingen ons toe.
Na overleg met Fhu (uitbater van Fhu Travel) beslissen we toch een tocht te doen op zoek naar de traditionele Mlabri bevolking. Dit is de enige stam waarvan nog een aantal mensen op echt traditionele wijze leeft.
Voor de middag bezoeken we enkele dorpjes, met Lana, Htin, Yao en Hmong bevolking. We wandelen in hun dorpen rond en bezoeken enkele huizen. Zeer primitief voor ons, maar al een heel verschil met de dorpen die we in Myanmar bezochten. In elk dorp zien we wel ergens een schotelantenne staan, in één van de huizen staat een karaoke installatie (de favoriete bezigheid van de Thai). Toch is het boeiend om zien hoe hun tradities en gebruiken nog steeds worden gehandhaafd en verschillen van stam tot stam. We vinden het jammer dat ze hun traditionele kleurrijke klederdracht nog enkel dragen tijdens festiviteiten, zo krijgen we hen dus niet te zien.
Na de lunch vertrekken we vanuit een Hmong dorp te voet een bergpad op, de bossen in. Daar leven de Mlabri op traditionele wijze. Ze wonen er in het bos, onder een soort afdak van bamboetakken, bedekt met bananenbladeren. Hieronder slapen ze met een familie, die gemiddeld uit 7 personen bestaat. Op de grond onder hun afdak maken ze een bedje van bananenbladeren, dekens hebben ze niet. Ze leven van wat ze vinden in de natuur, koken doen ze op een houtvuurtje voor hun afdakje. Ze lopen slechts gekleed in een lendendoekje. Wanneer de bananenbladeren op het afdak uitdrogen en geel kleuren wordt er verhuisd, anders kunnen er slechte geesten komen. Elders wordt een nieuw onderkomen gebouwd. Dit kan soms zeer vlug zijn, in de warme en droge periode spreken we van een 5-tal dagen, tot ongeveer 18 dagen in het vochtige seizoen. Vandaar hun naam die betekent ‘geest van het gele blad’. Er leven op deze manier momenteel nog slechts een 80-tal mensen in deze buurt.
Op terugweg stoppen we nog bij het dorp dat de Thaise prinses liet bouwen voor de Mlabri, met straten, enkele zonnepanelen voor een minimum aan energie, een schooltje voor de kinderen, … Hier leeft momenteel het grootste deel van de etnische groep Mlabri, samen met hun hoofdman. Deze weigert zich echter aan te passen en loopt nog steeds rond met enkel een lendendoek. We bezoeken hem … een rare oudere man waarvan de borst volledig is getatoeëerd. Via onze gids Nong stellen we hem enkele vragen. Hij is hier niet gelukkig, maar blijft omdat hij beseft dat zijn volk hier een betere toekomst zal kunnen uitbouwen. Wanneer hij zou terugkeren naar zijn geliefde bosomgeving, zouden de meesten van hen hem onmiddellijk volgen.
Ernaartoe :
bus Phrae – Nan, 60 THB pp., 2de klasse bus zonder airco, 2 ¼ uren onderweg
gedeelde pick-up taxi Nan busterminal – hotel, 60 THB pp.
Hotel :
Phu Fha Place, 450 THB per nacht voor een ruime 2 persoonskamer met sanitair (warm water), TV, airco, koelkast, gratis koffie, gratis 2 flessen drinkwater per dag, gratis Wifi, kamer met enkel een niet doorzichtig raam om wat licht binnen te laten, zeer proper, vrij nieuw, vriendelijk onthaal, spreken geen Engels, Th. Sumonthewarat 237/8, tel. 054 710 222
Excursies :
fietstocht :
huur fietsen : 40 THB per fiets per dag, in de buurt van ons hotel (info Fhu Travel)
nationaal museum : 100 THB pp., de moeite waard
1 daagse trekking naar de etnische dorpen in de buurt : 1.000 THB pp. bij 4 deelnemers
we vroegen om een combinatie van het 1 en 2 daagse programma omdat we de Mlabri bevolking in hun traditionele verblijfsplaats wilden zien, dit is enkel mogelijk indien de Mlabri zich niet te ver van de weg af bevinden omdat anders de 8 stapuren van de 2-daagse trektocht noodzakelijk zijn, na informeren hierover bleek het te kunnen, hierdoor werd onze tocht iets duurder (1.700 THB pp. bij deelname van 2 personen) en moesten we rekenen op ongeveer 3 uren stappen in het bos
toen we aankwamen in het kantoor voor vertrek, bleek Fhu 2 extra deelnemers te hebben gevonden voor onze tocht, waardoor deze merkelijk goedkoper werd
Fhu Travel & information, tel. 054 710 636,
www.fhutravel.com,
[email protected]LET OP : een oudere man in het dorp kopieert de brochure van Fhu Travel en biedt dezelfde tochten aan onder de naam ‘Nan Amazing Tour’, hij tracht mensen op te vangen aan het toerismekantoor en in de hotels, de man heeft geen 4x4 en kan dezelfde tochten onmogelijk maken, bovendien heeft hij niet de kennis, wanneer je meer toelichting vraagt bij de tochten komt dit duidelijk naar boven, zijn prijzen zijn slechts de helft van deze van ‘Fhu Travel’, maar ook dit is bedrog want uiteindelijk rekent hij nog de brandstof en het eten erbovenop, waardoor de kostprijs bijna op hetzelfde uitkomt
