Reisverhaal «in de ban van het Corona virus »

Zuid Amerika 2 | Peru | 0 Reacties 13 Maart 2020 - Laatste Aanpassing 31 Juli 2022

13 – 26 maart 2020     

Traject: Recuay – Cajacay – Barranca – Huarai – San Miguel de Acos – Santa Catalina – Huayllay – Shelby – Tarma – Acolla – Huancayo     

Route kiezen     
Naar onze volgende locatie is geen rechtstreekse weg. We hebben de keuze tussen 2 routes. Ofwel moeten we afdalen tot op zeeniveau, de kust een eindje volgen en wat verder zuidelijk opnieuw de bergen in. Ofwel moeten we dieper het binnenland in en verder zuidelijk opnieuw afbuigen naar het westen. Beide routes zijn ongeveer even lang. We twijfelen, omdat we veronderstellen dat beiden door een mooie omgeving gaan. Misschien trekt de kust ons iets meer aan, omdat we dan meer dan 4.000 meter afdalen en nadien opnieuw opklimmen, wat een grote variatie aan uitzichten belooft.

Onze keuze wordt mee bepaald door het feit dat langs de bergweg reeds maandenlang constructiewerken aan de gang zijn. Men spreekt van zeer modderige stukken, zeker tijdens het regenseizoen dat nu volop aan de gang is. De weg wordt over een lang stuk afgesloten, men kan er enkel doorheen rijden ’s morgens, ’s middags en ’s avonds gedurende telkens 1 uur.

Op weg naar de kust
Vanuit Cajacay vertrekken we zeer vroeg, met de bedoeling vandaag ver op te schieten en misschien zelfs al een eindje terug landinwaarts te rijden.

Al vlug genieten we van schitterende uitzichten, terwijl we rijden over een groene, glooiende hoogvlakte die flirt met de 4.000 meter. Op de achtergrond zien we de besneeuwde toppen en gletsjers van de Cordillera Blanca. We stoppen even langs de wegkant, om wat beter rond te kijken.

Nabij Conchocha bereiken we het hoogste punt, 4.094 meter. Hier moeten we kiezen, de weg naar links of naar rechts, door de bergen of naar zee. We blijven bij onze keuze en rijden richting kust over een zeer goeie en rustige weg, die in brede haarspeldbochten afdaalt. Nu rijden we door een brede, diepe rotskloof, het uitzicht is nog steeds even boeiend.

Aan het dorpje Cajacay vinden we een zeer aantrekkelijk plaatsje, waar we in alle rust kunnen overnachten. Dit was niet het plan, maar we laten ons verleiden. We rijden het dorpje in, onder de blauwe verwelkomingsboog door en volgen de hoofdstraat naar de andere kant, waar deze overgaat in een smalle weg, die afdaalt tussen veldjes. Op het einde komen we bij een verhard platform, wellicht als parking bedoeld voor bezoekers van het kapelletje. Onmiddellijk worden we door enkele mensen op het veld vriendelijk toegeroepen, ‘hola, amigo’. Hier zijn we dus zeer welkom. Wanneer ze later onze Manga passeren, zijn ze opnieuw aan het roepen en wuiven.

Omdat het hier zo stil en aangenaam is, willen we nog enkele dagen blijven. We genieten van het uitzicht op de vallei beneden en het dorp hoog boven ons, wandelen tussen de veldjes, langs het recent gebouwde huis dat niet is afgewerkt. Het kleine kapelletje is gebouwd omheen een grote beschilderde rotsblok, ervoor staan wat kaarsjes.

Verrast door Corona maatregelen
Maandag 16 maart. Wanneer we ’s ochtends de internetkrant lezen, zien we tot onze verwondering dat Peru wordt genoemd in het kader van maatregelen tegen het Corona virus. Deze zouden zondagavond zijn aangekondigd, wat ons verrast gezien het kleine aantal besmettingen (74 op zondag, waarvan 58 in Lima) dat hier nog maar gerapporteerd is. Vlug raadplegen we de website met belangrijke meldingen voor Peru, https://www.garda.com/search?query=Peru&sort_by=created. Inderdaad, zeer strenge beperkingen worden aangekondigd, het land gaat in volledige quarantaine. Met spijt maken we ons klaar, om ons mooie plaatsje te verlaten en de 180 km naar de kust verder te rijden. We moeten zeer dringend boodschappen doen om onze etensvoorraad weer aan te vullen, nu het nog kan …

Onderweg beslissen we om vandaag nog zo ver mogelijk te rijden, langer verblijven aan de kust willen we liever niet, deze streek is minder veilig om te kamperen. Maar alleen in de kustplaatsjes zijn enkele supermarkten te vinden. Er is zeer weinig verkeer, alles gaat goed … tot we de kustweg oprijden. Aan elke uitweg van de grote rotonde staan politieagenten opgesteld, iedereen moet stoppen. Een vriendelijke agent legt ons uit dat gans Peru in quarantaine moet, we mogen de volgende 15 dagen enkel nog voeding en medicatie gaan kopen, slecht 1 persoon per gezin en te voet. Hij vraagt naar onze plannen. Eerst naar een supermarkt en dan een parkeerplaats voor lange duur gaan zoeken, lijkt hem een goed idee.

In het stadje Barranca staat op straat voor de eerste supermarkt een zeer lange rij aan te schuiven. Dat belooft. Bij de 2^de winkel geraken we zelfs niet, alle straten eromheen zijn geblokkeerd door vele motortaxi’s. Hier aanschuiven heeft geen zin, dat zou ons teveel tijd kosten. We vervolgen de kustweg tot Chancay, waar we opnieuw landinwaarts rijden. Niet veel verder, in het stadje Huarai hebben we meer geluk, we staan als 2^de voertuig in de rij om de parking op te mogen. Ook hier worden de aantallen mensen in de winkel beperkt. Om hamsteren te vermijden, mogen we maximaal 3 stuks van hetzelfde artikel kopen.

Eenmaal we het stadje hebben doorkruist, rijden we opnieuw de bergen in, via een zeer aangename weg. Het gaat vlot, we hopen nog voorbij de grote hoogte te geraken om een overnachtingsplek te zoeken.

Maar … in Miguel de Acos wacht ons een verrassing. Gedaan met de mooie asfaltweg, deze gaat over in een smalle, zeer hobbelige en bochtige zandweg, met veel stenen en dwarsribbels. Ervan overtuigd dat dit maar een kleine onderbreking zal zijn, geven we nog niet onmiddellijk de moed op. Doch het blijft duren, we schieten slechts langzaam op, door regelmatig tegemoetkomend verkeer. Om te kruisen moet gestopt worden op een iets breder plaatsje, gelukkig zijn die er voldoende. Wanneer we de kans hebben, rijden wij graag achteruit, doch dit lukt niet overal door de scherpe bochten. Op een bepaald moment moeten 4 wagens achteruit rijden om ons door te laten, achter ons staan 2 voertuigen waaronder een kleine bus. We weten dat Peruanen niet heel sterk zijn hierin, het duurt bijgevolg lang vooraleer ze mooi aan de kant staan. Al vlug beseffen we, vandaag toch niet zo ver te zullen geraken dan we wel zouden wensen.

We rijden tot het donker, ondertussen is de weg overgegaan in modder. In Santa Catalina bevinden zich de Aguas Termales Collpa, warmwaterbaden met een ruime parking. Dat is een geschikte plaats om te overnachten. Doch, de norse bewaker stuurt ons door, omdat de baden gesloten zijn door Corona. Bij een hotel aan de overkant mogen we van de bewaker op het parkeerplekje voor de gevel staan … voor een fooi. Geen ideale overnachtingsplek, zo aan de straatkant waar regelmatig voertuigen passeren. ’s Nachts toeteren die luid om aan tegenliggers hun komst te melden. Honden blaffen de ganse tijd. Goed voor 1 nacht dus.

We hebben nu 29 km slechte weg achter de rug, hopen nog steeds dat het vlug zal verbeteren. Al hebben we daar niet echt een goed gevoel bij.

Mooie ‘verboden (?)’ rit
Dinsdag 17 maart. ‘s Ochtends vertrekken we vroeg. Hier in die smalle rotskloof kunnen we onmogelijk gedurende 15 dagen blijven staan, de omgeving is zeer vochtig en modderig, echt geen aangename plaats.

Onmiddellijk merken we dat er nog evenveel verkeer rijdt als gisteren. Dit stelt ons gerust, we zijn niet alleen en kunnen onze weg vervolgen. We ondervinden dat onze benzinemeter snel daalt, wat normaal is bij dergelijke slechte wegomstandigheden. Langs deze weg zijn geen benzinestations, wat ons een beetje ongerust maakt.

In het volgende kleine dorpje Vichaycocha, zien we dat bij enkele huisjes een bordje hangt dat ze benzine verkopen. Marc gaat kloppen, maar de voorraad is op. Pas aan de derde deur heeft hij succes. De dame wil ons echter niet meer dan 1 gallon (3,7853 liter) benzine verkopen met octaangehalte 90, aan de hoge prijs van 17 PEN (1,22 EUR / liter – normaal betalen we in Peru minder dan 1 EUR / liter benzine met octaangehalte 95). Het is niet veel, maar alle beetjes helpen. We krijgen een klein emmertje met benzine en een trechter om deze in Manga’s tank te gieten.

Het eerste stuk blijft modderig, tot we via haarspeldbochten snel opklimmen naar 4.000 meter. Onderweg passeren we viskwekerijtjes, landbouwveldjes, weilanden met koeien, geiten, schapen en alpaca’s.

Een man met motordriewieler staat in panne, hij vraagt ons of we hem willen slepen. Op zich geen probleem, doch er komen nog een aantal scherpe haarspeldbochten, dit lijkt ons niet zo veilig. We verontschuldigen ons. En ja, één van de bochten moeten we in 2 keer nemen, dat zou moeilijk haalbaar geweest zijn met een sleep.

De uitzichten worden almaar mooier, we beginnen echt van deze rit te genieten. Kleurrijke rotsen tussen vele meren en groene weilanden, met in de verte enkele besneeuwde toppen, bepalen het landschap op het hoogplateau. De weg verbreedt wat en verbetert. Een tegenligger stopt, hij klaagt over de slechte staat van het gedeelte weg dat hij al reed. Stiekem hopen we dat die man niet veel gewend is …

De weg blijft klimmen en gaat over een pas van 4.780 meter, een nieuw record voor onze Manga! Ondanks onze ‘haast’, kunnen we niet weerstaan om toch even te stoppen hier en daar, om van de schitterende omgeving te genieten.

Een stukje verder verslechtert de weg inderdaad. Al is deze nu ruim breed, het wegdek bestaat uit niet anders dan diepe putten, die onvermijdbaar zijn. Het hobbelt nog erger dan ervoor … en niet voor eventjes. De man had gelijk.

Nog steeds rijden we tussen vele meren door, langs grote mijnsites en hun kleine dorpjes. Om uit te komen in een bijzondere omgeving met allemaal rotszuilen tegen elkaar. Hier en daar vormen ze figuren. Dit is Huallay Nacional Sanctuary, een uitgestrekt natuurgebied dat we graag hadden bezocht om tussen de rotsen te gaan wandelen. Doch, ook dit gebied is jammer genoeg gesloten door de Corona maatregelen. Anders hadden we het toch wel even ingereden.

Hier lange tijd afwachten is geen optie, we bevinden ons nog steeds hoger dan 4.000 meter en daardoor is het vrij koel tot koud ‘s nachts. Bovendien zijn we ver weg van alle comfort voor langdurig verblijf in de camper, er is ook geen enkele voedingswinkel in de omgeving, geen gasplant om propaan te laten vullen.

Na in totaal 85,8 km slechte onverharde weg, komen we in het dorpje Huallay. Manga’s wielen voelen eindelijk opnieuw het asfalt. Enkele vriendelijke mannen stellen ons gerust, de weg verder blijft geasfalteerd, binnen 15 km bevindt zich een benzinestation. ‘Jullie zijn mooi ontsnapt aan Corona in Europa’, grapt één van hen. Ze wuiven ons na.

Eenmaal voorbij dit dorpje, merken we onmiddellijk dat de weg ‘leeg’ is. Hier komen we duidelijk in de bewoonde wereld, waar men zich aan de regels houdt. Dorpen liggen er doods bij … we bevinden ons in ‘spookland’.

Graag zouden wij nog tot in Cusco rijden, om daar in quarantaine te gaan op een camping, waar ook enkele bevriende campers staan. Mocht de quarantaine lang duren, zijn daar wellicht mogelijkheden voor het verlengen van onze visums en de tijdelijke invoer van ons voertuig (TIP), die begin mei vervallen. Echter … dat is nog meer dan 1.000 km ver. Dit voelt echt niet goed, we beslissen om bij een politiekantoor om advies te gaan vragen.
Maar, eerst onze benzinetank vullen. Wanneer we bij de pomp stoppen, hebben we nog een reserve van 50 km, al bij al valt dat mee. De dame die ons bedient is verwonderd dat we zoveel tanken, Marc krijgt prompt 4 pakjes koekjes aangeboden. Ze is wellicht blij toch nog een klant gezien te hebben vandaag.

Verderop komen we aan de grote weg. Hier zouden we normaal gezien een eindje verder landinwaarts rijden naar de mijnstad Cerro de Pasco, waar men ‘beweert’ dat dit de hoogstgelegen stad ter wereld is. In het centrum van die plaats bevindt zich een mijn. Ook deze locatie moeten we overlaten, omwille van de Corona maatregelen.

In de ban van de Corona maatregelen
Het eerste politiekantoor langs onze route bevindt zich in het dorpje Carhuamayo. Een groepje agenten wandelen doelloos langs de weg, ze lijken zich te vervelen. We stoppen en leggen uit dat we op zoek zijn naar een geschikte plaats om met de camper de quarantaine periode uit te zitten. Ze willen onmiddellijk een plaatsje tonen, doch we leggen uit dat we niet aan deze grote hoogte gewend zijn om te overnachten, het is hier nog steeds een stuk boven de 4.000 meter. Tot hiertoe hebben we hiermee geen problemen gehad, doch we weten niet of dat ook zo is op lange termijn. Bovendien hebben we een aantal behoeftes, om langer in de camper te leven, zoals het hervullen van onze propaanflessen wanneer die leeg zijn, regelmatig voeding kopen, water voor dagelijks gebruik, een plaats om onze toilet te legen, …

Vandaag kunnen we Cusco niet bereiken, dus leggen we uit dat er een mogelijkheid is in de buurt van Tarma, de eerstvolgende grotere plaats. Eén van de agenten zegt dat wij mogen rijden, maar dat we wel zoveel mogelijk in de camper moeten blijven en contact met anderen vermijden. We rijden immers met ons ‘huis’. Dat klinkt goed, dan kunnen we in enkele dagen tijd Cusco bereiken. We lezen nog vlug zijn naamplaatje en noteren zijn naam, je weet maar nooit. Opgelucht en vol goeie moed rijden we verder op de zo goed als ‘lege’ hoofdweg.

Een stukje voorbij Tarma, in de andere richting dan deze die we uit moeten, bevindt zich een Hacienda. Daar worden kamers verhuurd, overlander voertuigen kunnen op de parking overnachten. Ideaal is dat niet, er zou amper een vlak plaatsje zijn, elektriciteit is er enkel in de lounge (dus niet voor de camper), douches en water zijn niet altijd beschikbaar. Dit is het beste dat we kunnen vinden in de wijde omgeving, waar we eventueel langer zouden kunnen verblijven.

Maar, we zijn nog niet halfweg wanneer we bij een politiecontrolepost worden tegengehouden. Een man van ‘landbouwinspectie’ vraagt of we groenten en fruit bij ons hebben. Aan deze provinciegrens mogen wellicht bepaalde artikelen niet verder mee. Omdat we gisteren boodschappen deden, aarzelen we en gebaren dat we hem niet goed begrijpen. Ongeduldig komt een politieagent naast hem staan, hij wil weten wat we op de weg doen. Volgens hem mogen we niet rijden, door de Corona maatregelen. We leggen uit dat señor Rios, zijn collega uit Carhuamayo, ons de toelating gaf om naar Tarma te rijden. Hij aarzelt even … ‘oké, jullie krijgen 45 minuten om daar te geraken, daarna mogen jullie niet meer bewegen’.

Opnieuw bedenken we dat het beter zou zijn om zo ver mogelijk te rijden, in plaats van een omweg naar de Hacienda te maken die hoogstwaarschijnlijk toch niet open zal zijn. Net als de commerciële zaken, zijn alle hotels langs de weg gesloten, deze Hacienda verhuurt in eerste instantie kamers. We rijden aldus Tarma voorbij. Weerom komen we door een zeer mooie omgeving en rijden een bergpas van 4.152 meter hoogte over. Ondertussen genieten we van het uitzicht op glooiende graslanden. Eenmaal daar voorbij, dalen we af en passeren enkele kleine dorpjes. In het iets grotere plaatsje Acolla, vinden we een geschikte overnachtingsplek, langs een plein met busstop en enkele winkeltjes. Bewoning is hier in deze buurt niet, waardoor we ’s avonds nogal een verlaten gevoel hebben, niet echt ideaal maar goed genoeg voor een nacht. Morgenochtend zullen we verder zuidwaarts rijden en onderweg nogmaals advies aan de politie vragen.

Echter, dit is buiten de ‘politie’ gerekend … Rond 19.00 u wordt er op de deur geklopt. 5 agenten staan in het donker rond onze Manga, ze verzoeken ons hen te volgen naar hun kantoor, daar is het veiliger om te overnachten. We vragen 5 minuten, om alles in de camper vast te zetten, wat geen probleem is.
Eenmaal daar, wijzen ze ons een parkeerplekje in een modderig zijstraatje aan de overkant, hier kunnen ze ‘over ons waken’. Een leuke plaats om te overnachten is dit niet, laat staan om langere periode in quarantaine te blijven. Manga bevindt zich boven een open riool, omringd door urinegeur. Wanneer het later begint te regenen, vallen dikke druppels van de elektriciteitsdraden erboven, met veel lawaai op ons dak.

Capitan Julio Cesar Valles komt even praten, we leggen uit dat we op zoek zijn naar een geschikte plaats om tijdens de quarantaine periode met ons voertuig te verblijven. We lichten hem toe wat we nodig hebben om comfortabel voor langere tijd ter plaatse in een camper te kunnen leven. De enige plaats waar we een camping weten die dat alles biedt, is in Cusco. Hij wijst enkele winkeltjes aan de overkant, ‘waar we alle voeding kunnen kopen die we nodig hebben, morgenochtend om 6 u zal eerst een dokter van het ziekenhuis op de hoek langskomen, om ons te testen op het Corona virus’. De moed zakt in onze schoenen, hij lijkt het niet begrepen te hebben en dit is echt geen aangename plaats om te blijven.

Het verdikt
Woensdag 18 maart. Om 6 u zijn we klaar om de dokter te ontvangen. Maar wie niet komt opdagen is ‘de dokter’. Marc kijkt even bij het ziekenhuis, dat gesloten is en om 7 u zou opengaan. Afwachten maar. Rond 7.30 u gaan we zelf naar het ziekenhuis, de verpleger aan de deur zegt dat de dokter komt, binnen 10 minuten. Dat wordt opnieuw een half uur, maar dan staan ze met 5 aan onze deur. We zeggen hen dat ze niet allemaal naar binnen kunnen, het is te klein in Manga. Dat begrijpen ze, Marc moet naar buiten, 2 van de 5 dokters/verpleegsters komen naar binnen. Gewillig doen ze hun schoenen uit, op onze vraag.

Herlinde wordt eerst ondervraagd, over alle plaatsen die we de laatste tijd hebben bezocht en met welke mensen we daar in contact waren. Ze haalt haar dagboek boven als geheugensteun. Dat vinden ze een goed idee, of ze een foto mogen nemen van het overzicht. Wanneer we uit Europa vertrokken? Herlinde toont haar vorige dagboek, met alle locaties vanaf we vertrokken uit België eind juli 2019. Ook daarvan nemen ze blij een foto. Na nog wat gepraat te hebben over de symptomen van Corona, hoe je te gedragen om het niet te krijgen of door te geven, worden ook medische vragen gesteld. Daarna volgen enkele testen. Alles is in orde, de dokter steekt tevreden haar 2 duimen op.

Hierna moet Marc binnen komen, nadat hij naast de camper al wat vragen kreeg. Buiten wordt met Herlinde overlegd over de noden die we hebben om in de camper langere tijd ter plaatse te blijven. Ze licht alles toe, hoe een camper functioneert, dat we regelmatig het reservoir van onze toilet moeten kunnen leegmaken, dat we propaan nodig hebben, te vullen door een gasplant omdat ons vulsysteem afwijkt, dat we water nodig hebben voor dagelijks gebruik. Ze legt ook uit dat ons doel Cusco was en vraagt of we er naartoe zouden mogen rijden. Daar is een camping waar alles aanwezig is voor ons comfort.
Ook Marc wordt goedgekeurd. De dokter zal nu een verslag opmaken en alles bespreken met de kapitein, daarna komen ze terug om ons te melden wat er is beslist. Ze willen ons echt helpen, begrijpen onze situatie.

Twee uur later komt kapitein Valles kloppen.
Hij overhandigt ons elk een mondmasker dat we best dragen bij contact met anderen, vooral ter bescherming van onszelf. Daarna belt hij de verantwoordelijke voor de coördinatie rond het Corona virus, de man spreekt ook Engels. Eerst horen we hen samen overleggen over de mogelijkheid om ons naar Cusco te laten rijden. De man wil ons de toelating wel geven, maar zegt dat we daar niet zullen geraken, gezien de vele controles en afsluitingen van wegen onderweg. Hij begrijpt dat we in dit kleine dorpje niet kunnen blijven, stelt de dichtstbijzijnde grote stad voor. Daar is alles voorhanden wat we nodig hebben. We hebben geen keuze en aanvaarden het voorstel, dankbaar dat men ons wil helpen zoveel men kan.

In Huancayo wordt de politie gecontacteerd en gevraagd om ons op te vangen, verzekerd dat we gezond zijn, na medische controle. Zij gaan akkoord dat we afkomen, de toerisme-politie moet ons helpen. Er wordt een escorte georganiseerd, opdat we onderweg geen problemen krijgen bij de vele controleposten, immers autorijden is verboden tenzij in noodgevallen en maximum 30 km van de woning.

We volgen gedurende 55 km de jonge agent op zijn moto, handig wanneer we moeten stoppen onderweg, hij legt dan geduldig uit dat we toestemming hebben om ons te verplaatsen. Aan elke kruising staan dergelijke controleposten opgesteld, met massa’s agenten, soms ook militairen. De wegen zijn leeg, op een uitzondering na, elk voertuig moet telkens stoppen en uitleg geven over de reden van zijn aanwezigheid op de weg. Eenmaal in de stad, wachten we bij een rond punt op de toerisme politie, zij zullen het vanaf hier overnemen. Met 5 agenten komen ze aan, even wordt overlegd wat onze noden zijn, daarna mogen we hen volgen, dwars door de stad naar een ‘veilige plaats’. Ook in de stad staan overal agenten, op elke straathoek. De straten zijn zo goed als leeg, alle commerciële zaken gesloten, op een voedingswinkeltje of apotheek na. We leven echt in ‘spookland’!

Men brengt ons naar een uitgestrekt afgesloten domein van de politie, opgesplitst in meerdere afdelingen. Hier worden voertuigen hersteld en onderhouden. Er is een opleidingscentrum en een departement met honden en paarden. In een groot huis verblijven een aantal agenten, die te ver af wonen. We mogen naast het huis op een groot leeg grasveld staan, omringd met eucalyptusbomen. Dat valt nog best mee.

Elektriciteit kunnen we gebruiken van het gebouw, maar we hebben daarvoor een lang verlengsnoer nodig. De toerisme politie rijdt met Marc de stad in, sirene op, om bij een gesloten winkel te gaan kloppen in de hoop dat die openmaakt om het nodige te kopen.
Wanneer we brood nodig hebben, zal een agent uit het kantoor hier ons te voet begeleiden, zodat we geen problemen krijgen met de politie in de straten. Als we naar de supermarkt willen, of de gas moeten laten vullen, zullen ze de toerisme politie verwittigen. Zij komen ons dan ophalen om samen de boodschap te doen, omwille van dezelfde reden.

Men wil ons hier echt helpen, niet alles zal even gemakkelijk gaan (vb. wasserettes zijn gesloten, hier is geen wasmachine beschikbaar, dus moet de was met de hand gebeuren – Wifi is niet voorhanden, dus moeten we zuinig zijn met onze simkaart waarop slechts 3 GB per maand staat, waarvan al 1/3 is verlopen), maar het is doenbaar. Jammer genoeg moeten we ons op het internet beperken tot het E-mail verkeer en lezen van de nieuwsberichten. Sociale contacten via Facebook, Skype, … zijn uit den boze, want die verbruiken teveel data. Ons contact met de buitenwereld is dus vrij beperkt, dit voelt aan als complete isolatie.

We zijn echter tevreden met de ons toegewezen verblijfplaats en met alle vriendelijke hulp die men biedt. Men probeert ons te helpen zoveel mogelijk, zelf hadden we zoiets nooit kunnen vinden. Enkel jammer dat we niet naar Cusco mogen, waar alle comfort van een camping voorhanden is en minstens 2 bevriende campers samen met nog anderen de wachtperiode doorbrengen.

Ondanks dat Peru nog niet veel Corona besmettingen telt, heeft het land al zeer snel uiterst strenge maatregelen getroffen als eerste in Zuid Amerika. Volgens onze informatie gaan ze hierin zelfs verder dan de Europese landen op dit moment. De andere Zuid-Amerikaanse landen volgen snel het Peruaanse voorbeeld.

We hebben er alle vertrouwen in dat we hier veilig zijn, al wordt het een lange ‘eenzame’ wachtperiode. Voorlopig stelt men 15 dagen voorop, maar dat lijkt ons niet haalbaar, we verwachten een verlenging. Reeds vanaf de eerste 11 gevallen, werden bijeenkomsten van meer dan 300 mensen verboden, scholen gesloten. Op zondagavond 15 maart, telde men 74 patiënten en werden onmiddellijk zwaardere maatregelen aangekondigd, ingaande vanaf de volgende dag.

Maatregelen ter voorkoming dat het Corona virus zich verder verspreidt in Peru, geldig voor 15 dagen vanaf maandag 16 maart:
- alle landsgrenzen zijn gesloten,
- alle luchthavens zijn gesloten,
- verplichte quarantaine voor iedereen,
- alle scholen zijn gesloten,
- alle restaurants en hotels moeten sluiten,
- alle commerciële zaken moeten sluiten, behalve voedingswinkels, apotheken en banken
- men mag zijn huis enkel verlaten voor het aankopen van voeding of medicatie, in de buurt van de woning, te voet, slechts 1 persoon per boodschap,
- vanaf 65 jaar mag men niet het huis uit,
- tot 14 jaar mag men niet het huis uit,
- geen sociale contacten, geen bezoekers ontvangen thuis,
- enkel voor aantoonbare noodgevallen mag men de auto gebruiken, maximum 30 km verwijderd van de buurt van de woonst,
- openbaar vervoer ligt zo goed als lam,
- straatverbod tussen 20 u en 5 u (toegevoegd op woensdag 18 maart).

Deze maatregelen worden strikt toegepast, politie is alom vertegenwoordigd om hierop streng toezicht te houden. Wie deze regels overtreedt kan zeer zware boetes krijgen (tot +/- 1.800 EUR en tot 3 jaar celstraf).

Het leven in quarantaine
Donderdag 19 maart: Ons leven in quarantaine begint … wanneer het zal eindigen weet nog niemand.

We slapen uit na de voorbije lange dagen vol spanningen. Stilaan moeten we beginnen te wennen aan onze verblijfplaats. In de voormiddag krijgen we bezoek van de toerisme-politie. Er zijn twee ploegen die beurtelings 24 u werken, de andere ploeg komt zich voorstellen. Ze zijn teleurgesteld dat we niets nodig hebben, we vermoeden dat ze wat bezigheid zoeken. Immers toeristen zijn er nu helemaal niet.

Ze blijven een poosje praten, samen met enkele van de agenten die hier verblijven. Eerst gaat het er wat gereserveerd aan toe, tot we uitleggen dat we gisteren medisch gecheckt zijn en gezond bevonden, wat door de toerisme-politiechef wordt beaamd. Daarna vertellen we dat we al sinds juli in Zuid Amerika vertoeven, ook dat stelt hen gerust. Dan komen ze los.
Eén van hen vertelt over zijn China reis. Hij is enorm geïnteresseerd in onze pick-up truck. Hij vraagt wat die heeft gekost, is verwonderd dat het niet meer is. We leggen uit dat buiten Noord Amerika deze voertuigen inderdaad zeer duur zijn. Of we de truck niet willen verkopen en voor hoeveel. In Peru kan dit niet, het voertuig is tijdelijk ingevoerd en moet met ons het land verlaten. Trouwens dat is ook niet ons plan, we willen ons voertuig behouden. In Chili zou dit wel kunnen, er zijn overlanders die hun voertuig daar verkopen … hij denkt dat van daaruit een invoer in Peru moet mogelijk zijn.
Een grappig gesprek!
Daarna wil hij graag de camper vanbinnen zien. De anderen volgen één per één, verder dan de deuropening gaan ze niet. Zo vliegt de voormiddag voorbij. De toerisme-politieagenten vertrekken en zeggen dat ze deze namiddag nog even langs zullen komen. Wat is men bezorgd om het ons naar wens te maken!

De volgende dagen / weken: Stilaan went het leven in isolatie.
De toerismepolitie komt aanvankelijk om de 2 dagen langs om te vragen of alles goed gaat en we iets nodig hebben. Maar die bezoeken vallen stilaan weg, al vlug komen ze enkel wanneer we daarnaar vragen. Contact met de andere agenten is er nog amper. Enkele keren wandelt Marc met een agent naar een voedingswinkeltje in de straat. Wanneer we meer nodig hebben rijden de mensen van de toerismepolitie met ons naar een supermarkt. We trachten dit alles zoveel mogelijk te beperken.

Het regenseizoen is nog niet voorbij, dat merken we. Telkens het droog is, gaan we naar buiten en maken korte wandelingetjes op het ruime grasplein rondom ons, waar niemand anders komt. Daarvoor kregen we de toelating. In een camper is onvoldoende ruimte om te bewegen, dus we zijn blij dat we naar buiten kunnen zo vaak we willen.

We houden ons bezig met klusjes in de camper, poetsen, … doen onze was met de hand. Onder een vervallen tribune op ‘ons’ terrein, hangen we een touw om de was te drogen. Wanneer het droger wordt, willen we de buitenkant van de camper onder handen nemen, wellicht kunnen we daarvoor een ‘politie’ladder lenen.

Ons verblijf hier is eentonig, we moeten elkaar entertainen want andere contacten zijn er niet. In de namiddag schrijven we E-mails aan vrienden en familie, doen wat achterstallige administratie en spelen we een gezelschapsspel. ’s Avonds kijken we eerst televisie, om over de toestand in Peru op de hoogte te blijven. Nadien volgt een film of feuilleton. Ook lezen doen we veel. Mochten we over meer internet beschikken, dan zouden we ons nuttig kunnen bezighouden met een aantal opzoekingen. Doch, het is niet anders. 3 GB voor 1 maand is nu eenmaal zeer beperkt!

In Peru worden we wellicht het sterkst van alle landen beperkt door Corona. De maatregelen zijn ingrijpend, controles alom aanwezig en zeer streng, straffen zwaar. Mensen worden op TV doordrongen van de ernst en de gevaren die het Coronavirus met zich meebrengt, als voorbeeld wordt Italië en ondertussen ook andere landen in Europa gesteld. De weinige mensen die we zien zijn bang, blijven op ruime afstand, dragen een mondmasker en plastiek handschoenen.

Op donderdag 26 maart krijgen we ’s avonds onverwacht bezoek van de toerismepolitie. Ze komen ons informeren dat de maatregelen, die normaal gezien tot 30 maart duren, worden verlengd tot 12 april. De volgende dag zien we op het internet dat men momenteel nog geen verandering in de situatie verwacht voor 30 april. Dit komt niet als een verrassing … Al zijn de aantallen in Peru en Zuid Amerika nog steeds niet vergelijkbaar met de situatie in Europa en de USA.

Enkele dagen later krijgen we bezoek van een man uit Lima, vertegenwoordiger van het Peruaanse Ministerie van Toerisme. Hij komt informeren of we hier alles hebben wat we wensen en of we niet liever gerepatrieerd worden, hij kan dat voor ons regelen met de Belgische ambassade in Lima. We leggen uit dat we onze camper niet zomaar kunnen achterlaten en dus liever hier blijven wachten op het einde van de quarantaine. Voor hem is dat geen probleem, hij zal onze ambassade op de hoogte brengen hiervan. Onder de indruk van de Peruaanse gastvrijheid en bezorgdheid, nemen we afscheid van deze vriendelijke man.

OVERNACHTINGEN:CAJACAY – PLATEAU MET UITZICHT
Coördinaten: -10.155587 – 77.446395
Gelegen op 2.512 meter hoogte.
PRIJS: N.v.t.
SCORE: 5/5
COMMENTAAR:
Uiterst rustig plaatsje voorbij het dorpje Cajacay, met mooi uitzicht. Geasfalteerd pleintje, op het einde van een weggetje, aan een onafgewerkt recent huis, een kapelletje en veldjes. Geen voorzieningen.
Ernaartoe: onder de blauwe boog het dorp inrijden, de hoofdstraat blijven volgen, helemaal op het einde van het dorp, draait deze naar links en versmalt. De straat daalt, aan een Y-splitsing de rechtse weg volgen die zeer smal wordt, er minder goed bij ligt en afdaalt naar de kampeerplek, 500 meter verder. Met elk voertuig te bereiken.
Minpunten: /

SANTA CATALINA – HOTEL PARKEERPLAATS LANGS DE STRAATKANT
Coördinaten: -11.173133 – 76.636802
Gelegen op 3.136 meter hoogte.
PRIJS: N.v.t.
De bewaker geeft ons vanuit het raam op de verdieping toelating om hier te overnachten, hij vraagt een tip.
SCORE: 3/5
COMMENTAAR:
Kleine geplaveide parkeerplaats, voor de hotelgevel, naast de wegkant. Gelegen langs de modderige doorgaande weg, regelmatig passeert een voertuig, zelfs ’s nachts. De meeste luid claxonnerend. Geen voorzieningen. Goed voor 1 nacht.
We zouden overnachten op de parking van de thermale baden ‘Aguas Termales Collpa’, maar daar worden we door de bewaker geweigerd, omdat de baden gesloten zijn door Corona maatregelen. Nochtans de parking is open en er staan nog andere voertuigen. Hij is helemaal niet vriendelijk.
Minpunten: Voertuigen passeren regelmatig vlak naast ons, ook ‘s nachts. Honden blaffen.

ACOLLA – STRAATJE TEGENOVER POLITIEKANTOOR
Coördinaten: -11.734642 – 75.543058
Gelegen op 3.287 meter hoogte.
PRIJS: N.v.t.
SCORE: 2/5
COMMENTAAR:
Straatje tegenover het politiekantoor en naast het ziekenhuis. Geen voorzieningen.
Eerst stonden we langs een rustig plein met grote parkeervakken (coördinaten: -11.719847 – 75.551928), aan de bushalte. We vonden dat geen perfecte plaats, geen bewoning in de buurt, ‘s nachts nogal verlaten. Eenmaal donker kwam de politie kloppen, we moesten bij hun kantoor komen staan, daar is het veiliger.
Minpunten: Parkeren in een modderig straatje naast een open riool, omringd door sterke urinegeur. Bij regen vallen dikke druppels van de elektriciteitsdraden boven ons, maakt veel lawaai.

GEREDEN TRAJECT:
Recuay – Conchocha – Cajacay, 87 km
PE-3N – Longitudinal de la Sierra Norte, Recuay – Conchocha: vrij goede weg, zeer veel verkeersdrempels. Zeer mooie route over glooiend hoogplateau op 4.000 meter en hoger.
PE-16 – Carretera a Huarez, Conchocha – Cajacay: zeer goede weg, rustig en vlot te rijden. Daalt sterk, met brede haarspeldbochten. In dorpjes verkeersdrempels, doch beperkt.
Straten in Cajacay zijn ruim breed en rustig.

Cajacay – Barranca – Chancay – Huarai – San Miguel de Acos – Santa Catalina, 310 km
PE-16 – Carretera a Huarez, Cajacay  PE-1N: zeer goede weg, rustig en vlot te rijden. Daalt sterk, met brede haarspeldbochten. In dorpjes verkeersdrempels, doch beperkt.
PE-1N – Panamerica Norte, Barranca – Chancay: zeer goede kustweg.
Barranca: brede hoofdstraten, andere wat smaller. Onaantrekkelijk, vuile stad. Veel motortaxi’s.
TOL: 7,90 PEN, Huacho.
PE-1NB – Carretera Chancay – Huarai: goede, vrij korte zijweg die de Panamericana Norte verbindt met het stadje Huarai.
Straten in Guarai: vrij brede hoofdstraten, andere smal. Om de PE-20C landinwaarts te bereiken, moet men dwars door het stadje rijden.
Tijdens het traject langs de kust is het nergens druk, wellicht een momentopname, door de Corona maatregelen.
PE-20C, Huarai – San Miguel de Acos: zeer goede bergweg, landinwaarts. Vrij rustig rijden.
TOL: 2,40 PEN, Huatrya.
PE-20C, San Miguel de Acos – Santa Catalina: zeer smalle en bochtige zandweg in slechte staat, veel stenen en dwarsribbels, voldoende plaatsjes om te kruisen, al moet er regelmatig achteruit worden gereden, niet het sterkste punt van de meeste Peruanen. Een eindje voor Santa Catalina ligt de weg vrij modderig.

Santa Catalina – Vichaycocha – ^ 4.780 meter hoog – Huayllay – Cochamarca – Shelby – Carhuamayo – Tarma – ^ 4.152 meter hoog – Acolla, 256 km
PE-20C, Santa Catalina – Huayllay: zeer smalle en bochtige zandweg in slechte staat, eerste deel zeer modderig, daarna veel haarspeldbochten, stenig, wordt iets breder, maar zeer slecht en hobbelig door veel diepe putten verspreid over het wegdek. Voldoende plaatsjes om te kruisen, waar de weg smal is. Prachtige route over hoogvlakte en een bergpas van 4.780 meter hoogte.
PE-20A: Huayllay – Shelby: weg in goede staat.
PE-3N / PE-22B – Carretera Longitudinal de la Sierra Norte / Carretera Central, Shelby – Tarma: Zeer goede weg.
Tarma: smallere wegen, onaantrekkelijke stad.
PE-35A, Tarma – Acolla: Weg in goede staat, bochtig, gaat over een pas van 4.152 meter hoogte. Mooie route.

Acolla – Jauja – Huancayo, 61 km
PE-35A – Carretera Central Sur, Acolla – Jauja: Weg in goede staat.
PE-3S / PE-3SB – Carretera Margen Derecha, Jauja – Huancayo: weg in goede staat.
Straten in Huancayo: hoofdstraten vrij breed en in goede staat, zijstraten niet allemaal verhard, sommige vrij smal. Opvallend propere stad.