Reisverhaal «Grensovergang Thailand - Myanmar (2)»
Azië - deel 1
|
Myanmar
|
0 Reacties
13 December 2009
-
Laatste Aanpassing 07 Mei 2011
In het noorden van Thailand stappen we via de weg de grens over om enkele dagen te gaan rondtrekken in de buurt van Kentung.
Zeer recente informatie van andere reizigers die naar deze streek trokken en ons reishandboek bevestigen dat we vanuit Mae Sai (Thailand) de landsgrens over kunnen als westerling.
We mogen ons dan slechts beperkt verplaatsen in de regio van de ‘gouden driehoek’, met een speciale permit. Bovendien moeten we vanuit deze regio via dezelfde weg terugkeren als deze waarlangs we gekomen zijn.
We zorgen ervoor kort na de opening bij het grenskantoortje te zijn, zodat we alle tijd hebben om door te reizen naar onze bestemming, Kentung.
We moeten wel een aantal formaliteiten afhandelen aan de grens als volgt :
- Thaise migratiedienst : hier moeten we ons paspoort laten afstempelen om het land te mogen verlaten (verloopt supervlot).
- Via de brug over de grensrivier wandelen we Myanmar binnen, tot aan het grenskantoortje.
- Toeristische dienst Myanmar : om naar Kentung te reizen, moeten we eerst langsgaan in het kantoortje van de ‘toeristische dienst’ (dat bevindt zich enkele meters voorbij het kantoor van de migratiedienst van Myanmar). Wanneer je bezoek aan Myanmar zich beperkt tot het grensstadje Tachileik, kan je dit onmiddellijk regelen bij de migratiedienst.
- Hier worden we gevraagd even te gaan zitten, zodat we kunnen geïnformeerd worden over alle formaliteiten die we moeten afhandelen voor het land in te kunnen, en dan volgt het !
- Nieuwe regeling sinds 6 november 2009 : je mag niet meer verder reizen zonder gids. Deze kan geregeld worden door de toeristische dienst. Dit kost je 25 USD per dag (1 gids per groep volstaat) + de vervoerskosten voor de gids. Deze gidsen zullen je op al je excursies begeleiden ter plaatse, dus je hoeft geen locale gids meer in te huren.
- De optie om zelf een gids uit Kentung te regelen, is voor ons niet haalbaar. Eerst moeten we van hieruit ‘telefonisch’ (duur !) een gids vinden in Kentung, we weten dan evenmin of deze goed zal zijn. Hij moet bovendien onmiddellijk vrij zijn en zich nog verplaatsen naar de grens om ons op te halen. Dat zou betekenen dat we hier minstens één dag vastzitten. Zonder gids kan je niet reizen, er zijn onderweg 3 controleposten.
- Op onze vraag of we ter plaatse nog van gids kunnen wisselen, luidt het verdikt ‘neen’, maar je kan altijd een extra gids erbij nemen. Dus 2 gidsen betalen !
- We twijfelen sterk of dit alles wel correct is, misschien wil men hier wat extra verdienen ???
Maar 1 ding is zeker, als we de toelating willen bekomen om naar Kentung te reizen, zullen we deze gids moeten aanvaarden. De toeristische dienst moet immers onze papieren regelen.
Uiteindelijk beslissen we toch maar de gids te aanvaarden, met een zeer slecht gevoel. We kunnen immers deze gids niet zelf kiezen, noch spreken op voorhand, hij moet nog worden opgeroepen en zich hiernaartoe begeven.
- De dame van de toeristische dienst belooft ons een goede gids, die goed Engels praat en in Kentung woont, dus de streek kent. We moeten dit maar vertrouwen. Ze start haar zoektocht, er is enkel een geschikte gids voor ons beschikbaar tot donderdag, dat betekent 1 dag minder lang dan we gepland hadden. We gaan dan maar akkoord, beter dan niets.
- De dame maakt de documenten voor onze permit om naar Kentung te mogen reizen op. In de permit wordt melding gemaakt van de reisperiode en ook welke andere dorpen je in de nabijheid van Kentung nog wil bezoeken. We kunnen hiervan nadien niet afwijken, moeten ons houden aan de vooropgestelde bepalingen. Onze paspoorten + fotokopie + 3 recente pasfoto’s worden hieraan toegevoegd om de permit te kunnen laten officialiseren bij de migratiedienst. Hiervoor moeten we elk 10 USD betalen (ongeschonden biljet) (of 500 THB) + 50 THB voor administratiekosten.
- In het kantoortje van de migratiedienst worden alle gegevens via de computer verwerkt en de officiële permit wordt geprint. Er wordt nog een extra foto van ons gemaakt die ook op de permit verschijnt.
- Terug in het kantoortje van de ‘toeristische dienst’, wordt de permit afgewerkt. Eén luik ervan wordt aan ons paspoort bevestigd, dat we hier moeten achterlaten tot we terugkeren. Op deze manier is er een controle dat iedere toerist het land terug verlaat.
- Voor we vertrekken, moeten we nog betalen voor de gids : 25 USD per dag, dat betekent voor ons 5 dagen, waarvan we hem er maar 3 zullen nodig hebben als gids. We zouden 6 dagen wegblijven, maar de gids kan zich niet zolang vrijmaken.
- Onze bustickets worden geregeld, 350 THB pp. + het ticket voor de gids, 5.000 MMK (locale mensen betalen ongeveer de helft). Volgens de dame vertrekt onze bus om 8.30 u.
De gids komt pas opdagen na een 2de telefoontje, het is ondertussen al 8.30 u en we moeten ons nog verplaatsen naar de busterminal van Tachileik. Daarvoor zoekt de gids een taxi, wat niet evident blijkt, weer verliezen we tijd, 150 THB (veel te veel volgens de beperkte afstand tussen beiden).
We zijn bang dat onze bus reeds vertrokken zal zijn en stellen de vraag. Hier blijkt dat de gids amper Engels spreekt en begrijpt. Hij wijst op zijn uurwerk 8.30 u. Engelssprekend ???
Gelukkig staat de bus nog aan de busterminal, met de bedoeling pas om 9.00 u te vertrekken, zoals in ons reishandboek (LP) is vermeld.
Onderweg zegt de gids geen woord. Bij controleposten of pauzes geeft hij geen toelichting (eigenlijk hebben we dat niet nodig, we zijn gewend alleen te reizen en een en ander zelf uit te zoeken, maar wanneer je dan een gids MOET nemen, verwacht je er toch wel iets van). Eén keer komt hij naar ons toe en wijst waar de toiletten zich bevinden, hij geeft ons een kaartje van ‘Harry’s Trekking House en zegt dat zijn vader daar werkt. Geen verdere uitleg, geen antwoorden op onze vraag of hij daar dan ook voor werkt.
Bij aankomst in Kentung wil onze gids ons naar Harry’s trekking House brengen, wat buiten het centrum is gelegen. We zullen ons hotel wel zelf uitkiezen, wensen in het centrum te verblijven. Hij vraagt de naam van het hotel waar we naartoe willen en roept een motortaxi, 1.500 MMK. Op onze vraag of we niet te voet kunnen gaan, komt geen reactie. Weer voelen we ons hierbij niet goed, we vinden de prijs hoog en kunnen zelf hierover niet discussiëren. Dit zeker indien blijkt dat ons hotel vlakbij is, dus we hadden best te voet kunnen gaan.
Voor hij vertrekt, vragen we wat de planning voor morgen is. We hebben hier met hem nog niet over gepraat en willen wel doen waarvoor we zijn gekomen.
Wij hebben ondertussen al afgesproken (zonder medeweten van de gids) dat we eventueel de kost van een extra gids er maar zullen bij nemen, zodat ons bezoek aan Kentung niet helemaal voor niets is.
Hij gebaart dat we moeten wachten en belt een collega die iets beter Engels praat. Deze heeft foto’s bij zich met de dingen erop die we van hieruit kunnen bezoeken. We vragen wie ons gaat begeleiden op onze tochten, de officieel toegewezen gids blijkt niet van plan zijn job af te geven. Alles wordt besproken via de 2de jongen.
Dat wordt rampzalig. Daarom leg ik ons probleem uit aan hem (wanneer er zich onderweg iets zou voordoen, kunnen we het zelfs niet met de gids bespreken, bovendien zal hij ons meenemen naar waar hij wil en er geen woord over zeggen) en vraag hem een oplossing hiervoor.
De jongen panikeert, gaat naar de hotelreceptie en legt het probleem voor. Onmiddellijk komt de hoteluitbater, die zich kwaad maakt en ons belooft voor een goeie gids te zorgen. Wij moeten deze niet betalen, de ‘officiële’ gids moet zijn vergoeding doorgeven voor de 3 trekkingsdagen. Hij kan dan nog altijd mee terug met ons, dat zal wel geen probleem zijn (dit kan ook niet anders, want aan de grens moet hij persoonlijk onze papieren terug omwisselen voor onze paspoorten, wat een controle gedoe !).
Na nog wat discussie, nog eens een poging van de officiële gids om zijn vriendjes Engelstalige gidsen van Harry’s Trekking House op ons af te sturen (ze vertellen de hoteluitbater dat wij hier nadrukkelijk mee akkoord gaan, tegen ons zeggen ze dat dit de nieuwe door het hotel aangeduide gids is – hij spreekt wel Engels, maar de uitleg wordt weerom door een 3de persoon gegeven, hierbij stellen we ons weer de nodige vragen)… ontmoeten we ’s avonds toch uiteindelijk onze gids Francis, waar we erg tevreden mee zijn. Hij spreekt goed Engels en stelt ons zelfs extraatjes voor tijdens trektochten (zie Kentung). We zijn onze hoteluitbater hiervoor zeer dankbaar, dankzij hem hebben we toch kunnen genieten van 3 mooie en boeiende dagen.
In onze hotel krijgen we de bevestiging dat de wetgeving inderdaad veranderd is. Je kan beter een eigen gids op voorhand reserveren, deze moet je dan aan de grens komen ophalen en ook terugbrengen. Ook voor deze persoon moet je op voorhand aan de ‘toeristische dienst’ 25 USD per dag betalen. Zij houden taksen in (10 USD per dag) en betalen de gids.
Het enige alternatief om deze regio te bereiken, is te vliegen naar Kentung vanuit centraal Myanmar, wat iets duurder is. Via deze weg moet je geen gids nemen en ben je vrij alleen naar de stad te verplaatsen. Je spaart dus de 25 USD per dag uit voor de dagen van verplaatsing en wanneer je eens in de stad zou blijven. Voor excursies buiten de stad moet je je laten begeleiden door een gids, die je in dit geval zelf uitkiest, maar dat was ook vroeger reeds het geval.
