Reisverhaal «Gran Paradiso»
Reizen voor mei 2007
|
Italië
|
0 Reacties
15 Juni 1996
-
Laatste Aanpassing 30 April 2011
Op de Adventure beurs te Gent worden we overhaald door vrienden om samen met hen een begeleide reis naar de Gran Paradiso, met gletsjer- en wandeltochten, te boeken. We zullen er eerst enkele dagtochten maken vanuit berghutten. Daarna zouden we in cordé de Gran Paradiso beklimmen.
Met de auto vertrekken we naar Valnontey, 11 uren en 991 km later zijn we terplaatse. We plaatsen hier onze tent. De dag erna maken we een dagwandeling, kwestie van de spieren wat op te warmen vooraleer de groep aankomt met een gehuurd minibusje. Ze zijn een dag na ons vertrokken.
Tijdens de eerste wandeltochten valt het reeds onmiddellijk op dat het grote leeftijdsverschil van de groep voor problemen zal zorgen. De jongeren zijn supersportief, wij zitten zowat tussen beiden, de ouderen hebben enkel ervaring met wandelen in de bergen op een breed bergpad. Na enkele dagen heeft de reisleider de groep niet meer onder controle. De eerste woorden vallen, er wordt gevraagd naar een programma aanpassing. De gids vindt dit veel te vroeg en wil de voorziene reis verder zetten. Hoe verder de reis vordert, hoe meer de groep uit elkaar valt. Toch blijft de gids overtuigd om de top van de Gran Paradiso te bereiken met zijn groep. Op het einde van de reis wordt het het uur van de waarheid. Het is slecht weer om de gletsjer te beklimmen, veel wind, onweer en lichte sneeuwval. We zijn maar met 4 (de 2 jongsten en wij) die een poging willen ondernemen om naar de top te lopen. Hierdoor komt de gids in problemen. We moeten minstens met 6 mensen zijn om in 2 cordés van 3 te kunnen lopen naar de top, anders wordt dit te gevaarlijk vanwege de vele ijsspleten . Hij verplicht een 6de persoon om mee te gaan. Kort na het vertrek, haakt deze 6de man af en keert angstig terug. Wat later krijgt Marc krampen in zijn rechterkuit en vraagt om even te pauzeren. Dit kan niet volgens de gids, deze wil doorgaan om zeker de top te bereiken samen met de 2 jongeren. Wij moeten de tocht stopzetten en keren terug met ons tweeën naar de hut. Het weer wordt steeds minder goed. Rond 15 uur is er nog geen teken van leven van onze doorzetters. In de berghut komt er ongerustheid over de afwezigheid van onze mannen. Op een gegeven moment wordt er beslist door andere berggidsen in de hut een zoektocht op te starten. Op het moment dat ze willen vertrekken, komt onze gids met zijn 2 jonge mannen in zicht. Ze zijn heel fier dat ze als enigen deze dag dichtbij de top geweest waren. Onze gids krijgt heel veel kritiek van de andere gidsen.
Hoe verder de reis verliep, hoe duidelijker het werd dat er maar één zaak telde voor de gids, de Gran Paradiso beklimmen. Om geen namen te noemen, het was I.B. uit D.
Onze conclusie : een groepsreis is niets voor ons, op reis deelnemen aan een meerdaagse tocht samen met anderen onder begeleiding kan natuurlijk, soms is dit noodzakelijk. Het is ook leuk om op deze manier nieuwe mensen te leren kennen. Maar op zulke tochten nemen we nooit nog een gids mee die niet van de streek is.
