Reisverhaal «India - algemeen»

Azië - deel 2 | Indië | 1 Reacties 12 April 2012 - Laatste Aanpassing 29 April 2012

India is een enorm land, vergelijkbaar met een continent. De provincies hebben op een aantal vlakken een vrij grote autonomie, waardoor we als reiziger vaak grote verschillen opmerken. Daarom vinden we het raadzaam om over dit land niet steeds als geheel te denken, maar een duidelijk onderscheid te maken tussen de deelgebieden.

Met zijn 1,21 biljoen inwoners telt India 18% van de wereldbevolking, dit op een aardoppervlak van 2,5%. Dit betekent tevens dat India per km² 3x meer bevolkt is dan China en 13 x meer dan de Verenigde Staten. Op 1.000 mannen zijn er 940 vrouwen.
Men verwacht tegen 2012 een bevolkingsgroei tot 1,26 biljoen.

52 % van de bevolking is werkzaam in de landbouw.

Er gelden 2 officiële landstalen, waarin ook het onderwijs wordt gevoerd: Hindi en Engels.
Per provincie worden er nog bijkomend streektalen aanvaard.
10 % van de Indiërs spreken Engels, 41 % spreekt Hindi, 55 % spreekt één van de andere officiële streektalen, 4 % spreken één van de 400 niet officiële talen.

Slechts 65 % van de vrouwen kunnen lezen en schrijven, tegenover 82 % van de mannen.

Religies: 80,5 % is Hindoe, 13,4 % is moslim, 2,3 % Christen, 1,9 is Sikh, 0,8 % Boeddhist, 1,1 % zijn niet gelovig of hebben nog een ander geloof.

Vanaf 18 jaar is men volwassen, mag men een voertuig besturen op de openbare weg en heeft stemrecht. Alcohol kan gekocht worden vanaf 18j. of 25 j. afhankelijk van de provincie. Sex is toegestaan vanaf 16 jaar voor hetero’s en vanaf 18 j voor homo’s.

Cricket is de nationale sport, overal zie je jongens en mannen met een bat rondlopen, op straat, op stranden, in parken, … wordt er vaak wat geoefend. Het is een teamsport, gespeeld door mannen.

Zuid India:

Onze reis van bijna 2 maanden beperkt zich tot het zuiden van dit immense land, dat ons zeer goed bevallen is. In hoeverre het noorden verschillend is van het zuiden, dat kunnen we niet zeggen, we hebben enkel een vermoeden …

Het land is vuil, chaotisch, lawaaierig, er is veel armoe en miserie, reizen is er oncomfortabel, hygiëne is ver zoek, … dit zijn de algemene bekende kenmerken van India. Gewapend en voorbereid om dit alles te trotseren vliegen we ernaartoe, om ’s nachts in het donker vast te stellen dat Chennai, de stad die ons als de ergste van India werd aangeduid, er toch wel heel rustig bij ligt.
De volgende ochtend gaan we nieuwsgierig de straat op, het uur van de waarheid is aangebroken … en inderdaad, we vinden alle bovenstaande kenmerken terug, maar we zijn erop voorbereid en vinden het niet eens zo erg ... de meeste toestanden kwamen we wel eens elders ter wereld tegen, dit kunnen we aan. We hebben onmiddellijk een goed gevoel en dit zal zo blijven tijdens de ganse reis.

‘Incredible !ndia’, de veelgebruikte slogan lijkt ons eerder een perfecte omschrijving voor het land. Tijdens onze rondreis wijkt de glimlach amper van onze gezichten … we genieten van de omgang met deze mensen die vaak zo vindingrijk zijn, hun brede stralende lach bij elke vorm van dankbaarheid of contact.

Persoonlijk zijn we tevreden dat we ons tijdens deze reis niet enkel hebben beperkt tot toeristische hoogtepunten, waarvoor telkens lange afstanden moeten worden afgelegd. We reisden op een rustig tempo, tussen en met de bewoners. Dit gaf ons de tijd om aan hun cultuur te wennen, ze te leren waarderen en ondanks de aanwezige minpunten oog te hebben voor de enorme schoonheid die dit land te bieden heeft op de meest uiteenlopende vlakken.

In Zuid India vonden we van alles wat, prachtige natuur, indrukwekkende historische plaatsen, boeiende cultuur, vriendelijke en behulpzame mensen, … we hadden er langer kunnen rondreizen, maar moeten toegeven dat het land ons ook wel wat vermoeide. De combinatie van drukte, lawaai, stoffige straten, enorme droge hitte, oncomfortabel vervoer, … zal daar wel voor iets tussen zitten.

Bezochte provincies:

Tamil Nadu:
Chennai, Mamallapuram, Puducherry, Thanjavur, Madurai, Kodaikanal, Theni, Valparai, Mettupalayam, Ooty

Kerala:
Munnar, Kothamangalam, Ernakulam, Alappuzha, Kottayam

Karnataka:
Mysore, Hassan, Shivoga, Hampi, Bijapur

Maharashtra:
Solapur, Pune, Mumbai

Tips voor de reiziger:
- Kussen en/of hand in hand op straat lopen is zeer ongepast.
- Er dient steeds toelating gevraagd te worden om foto’s van mensen en Heilige plaatsen te nemen. Indiërs staan graag op de foto, ze zullen zelden weigeren. Soms vragen ze zelf om een foto van hen te nemen, ook al hebben ze er uiteindelijk niets aan …
Vele Indiërs nemen foto’s van ons, westerlingen. Vaak proberen ze dit te doen zonder het te willen tonen, maar veelal wordt het gevraagd, ze poseren dan samen. We hebben niet geteld … maar denken dat we op meer dan 1.000 foto’s staan ondertussen.
- In India houdt men zich sterk aan de traditionele kledij (zie verder).
Toeristen worden dan ook aangeraden geen spannende kledij te dragen en er steeds voor te zorgen dat schouders en knieën bedekt zijn. Hierop kan een uitzondering worden gemaakt in de zeer toeristische plaatsen.
- Bij het binnengaan van een woning of Heilige plaats wordt het schoeisel uitgedaan. Sokken worden meestal aanvaard, wat handig kan zijn bij het bezoek van tempeldomeinen met rotsondergrond die door de zon onverdraaglijk warm kan worden.
- Eten, handen schudden of iets overhandigen gebeurt met de rechterhand, de linkerhand is vuil en wordt gebruikt bij een toiletbezoek.
- ‘Aub’ en ‘dank je wel’ worden weinig gebruikt in India, maar een vriendelijke bedanking schaadt niet. Dat voelen we aan, telkens we iemand bedanken ... krijgen we er een stralende lach voor terug!
- Als antwoord op een vraag, wordt er vaak niets gezegd, maar men ‘waggelt’ grappig met het hoofd. Dit kan meerdere betekenissen hebben: ‘ja’, ‘misschien’, ‘‘k heb geen idee’.
Persoonlijk nemen wij dit telkens op als een ‘ja’, het antwoord dat we meestal wel graag zouden krijgen op onze vraag, we krijgen daardoor nooit problemen. Wel letten we op hun reactie, mochten we echt de fout ingaan, zodat we onze houding kunnen corrigeren …
Deze gewoonte zien we minder naarmate we noordwaarts reizen.
- In toeristische winkeltjes mag je nooit meer dan 1/3 tot 1/2 van de vraagprijs betalen. Andere winkels hebben vaste prijzen.
Belangrijk is dat je bij het eerste bezoek de gewenste prijs bekomt, wanneer je terugkeert is het bijna onmogelijk de prijs nog te verminderen, omdat men dan overtuigd is dat je interesse hebt om het artikel te kopen.
Als je een prijs bespreekt en je gaat weg, wordt vaak een lagere prijs nageroepen … dit betekent dat de bekomen prijs niet de bodemprijs is.
Wanneer je het vermoeden hebt dat er een abnormaal hoge prijs wordt gevraagd, is het beter niet te discussiëren, maar gewoon weg te gaan.
- Een toerist kan worden veroordeeld voor seksuele daden, rekening houdend met de wetten van zijn thuisland, mochten deze strenger zijn dan in India.

Armoe:

Alom worden we met armoe geconfronteerd in dit land met zijn 1,21 biljoen mensen, waar we wel een onderscheid willen maken tussen ‘bedelaars’ en ‘armen’. Vaak zijn het jonge mannen of vrouwen, zelfs kinderen, proper gekleed en in prima conditie … waarbij we het gevoel hebben dat zij bedelen uit gemakzucht. Maar er zijn ook veel sukkelaars, jong en oud, die duidelijk problemen hebben. De vraag is: wie is echt behoeftig ?

Hierover kregen we van enkele Indische dames een uitleg, volgens hen is het beter niet te geven aan bedelaars, want meestal wordt het geld gebruikt voor drank en/of drugs. Wat hen meer achteruit dan vooruit helpt !

Er zijn ook tekenen dat vele Indiërs niets tekort komen.
Dit blijkt uit een opvallend groot aantal juwelierszaken die kostbare juwelen verkopen. Deze komen we tegen tot in de kleinste dorpjes, we zagen er zelfs eentje in de Backwaters. Het zijn vaak kleine winkeltjes in de rij tussen de vele andere, maar in de steden vullen ze dure panden van meerdere verdiepingen. Er staan dan een groot aantal verkoopstafels, met stoelen ervoor … en steeds zien we vele geïnteresseerden in deze winkels zitten.

Tamil Nadu:
Veel armoe op straat, mensen wonen op straat, hun schamele bezittingen liggen op een hoopje onder een doek of stuk plastiek. ’s Avonds wordt een klein kookvuurtje uitgehaald en wat kookpotten, … na het eten, zit men nog wat te praten om nadien onder een doek of stuk plastiek te gaan slapen … ’s ochtends vroeg liggen de slapende mensen nog overal op straat.

Kerala:
Armoe is hier eveneens sterk aanwezig, maar we zien ietwat minder mensen leven op de voetpaden.

In Kerala passeren we prachtige bepleisterde huizen, mooi onderhouden en geschilderd in pasteltinten. Een aantal ervan zouden echt wel bij ons passen … Hier is duidelijk een hogere welstand aanwezig dan in Tamil Nadu. Zelfs de huizen langs de kanaaltjes in de backwaters zijn echt degelijk.

De kinderen gaan naar Engelse scholen, meestal opgericht door een of andere katholieke instelling. Hier denkt men blijkbaar zeer toekomstgericht, we veronderstellen dat dit een plaatselijk gebruik is.

Karnataka, Maharashtra:
Hoe verder we naar het noorden reizen, hoe meer we met armoe worden geconfronteerd.

De levensstijl oogt meer basis, huizen worden kleiner en zien er minder goed onderhouden uit.

Hygiëne, pollutie en geluidsoverlast:

Geluid kan in de meeste steden vaak oplopen tot 90 decibels, dit is meer dan het dubbele van de algemene veiligheidsnormen. Pollutie gaat tot meer dan het dubbele van de maximale gezondheidsnorm die de Wereld gezondheidsorganisatie hanteert. Beiden vormen het grootste gevaar in de steden.

Tamil Nadu:
Overal zien we massa’s zwerfvuil langs de straten, open riolen die ruiken, wildplassende mannen, sterke riool- en urinegeuren op vele plaatsen als gevolg van de warmte.

Kerala:
Hier is het merkelijk properder dan in Tamil Nadu. Men noemt dit niet voor niets de properste provincie van India. Het zwerfvuil is nog aanwezig, maar niet echt storend. Wildplassende mannen zien we amper in het straatbeeld.

Karnataka, Maharashtra:
Hoe verder we naar het noorden reizen, hoe meer zwerfvuil we op ons pad vinden, toch valt dat al bij al nog zeer goed mee. Vooral in de grote steden of in de armere wijken is het een groot probleem.

Door de droogte wordt veel stof en zand verspreid. Bijgevolg zien de straten in deze provincies er niet steeds zo proper uit. Hoe verder reizen, hoe meer koeien op straat … met hun uitwerpselen als gevolg.

Voeding:

Tijdens onze rondreis van bijna 2 maanden, zijn we geen van beiden ziek geweest door niet hygiënische voeding.

We kopen nooit voedingswaren op straat. Fruit kopen we ongeschild/-versneden, zodat we het zelf kunnen wassen met drinkwater en daarna eventueel schillen/versnijden. Op die manier zijn we ook zeker dat het vers is.

Verse sapjes kopen we bij voorkeur in een restaurantje, tenzij we zeker zijn dat het sap op dat moment wordt gemaakt met vers fruit. In dat geval letten we op met ijs en kijken eerst of er veilig drinkwater wordt gebruikt.

Vaak moeten we onze toevlucht zoeken tot locale eettentjes en bakkertjes, omdat echte restaurants zoals wij ze kennen niet overal beschikbaar zijn. Hierbij letten we op de algemene properheid en kiezen steeds voor de meest betrouwbaar uitziende gelegenheid.

India is het land met het hoogste percentage vegetariërs ter wereld, men vindt in elk restaurant een hele reeks vegetarische schotels op het menu … maar de vegetarische restaurants zijn ruimschoots in de meerderheid.
Hieraan wennen we vlug. Als er vlees wordt aangeboden, beperken we ons tot schotels met kip, omdat die hier het meest populair zijn en de kans op versheid bijgevolg groot is.

Onze norm bij de bakkertjes is: de eetwaar mag niet in open lucht zijn uitgestald, in de toonbank mogen geen vliegen zitten tenzij de waren mooi zijn afgedekt. We drinken er versgezette koffie met de locale bevolking.

Waar we soms wel een beetje last van hebben, is de zeer pikante voeding, bereid met ‘chilli’ pepers. Wat een Indiër ‘not spicy’ vindt, is voor ons vaak de limiet van wat onze ingewanden kunnen verdragen. Dus het is echt wel opletten met de voeding die vaak in ‘chilli’ sauzen wordt bereid. Jammer, want we vinden het echt wel lekker !

In restaurants is meestal een wasplaats voorzien, waar men de handen kan wassen voor en na de maaltijd.

Enkel in de zeer toeristische plaatsen vinden we restaurants die ook westerse gerechten aanbieden.

Internet:

Tamil Nadu, Kerala, Karnataka, Maharashtra:
WIFI is bijna nergens aanwezig, noch in hotels, noch in restaurants, slechts beperkt in internetcafés. Soms mogen we de netwerkkabel van een hotelletje of een internetcafé gebruiken met ons netbookje, wat ons een handige oplossing biedt (eigen klavier, offline voorbereidingen eenvoudig te verzenden). Men beweert dat WIFI slechts beperkt en onstabiel voorhanden is.

Elektriciteit:
We kunnen onze gewone Belgische stekkers overal gebruiken.

Stroomonderbrekingen:

Tamil Nadu:
Gans de dag door wordt men geplaagd door stroomonderbrekingen. De grotere / duurdere hotels hebben een generator, zoals ook een aantal winkels en restaurants. Kleinere zaken moeten ermee leven. Een aantal restaurants kunnen maar een beperkt aantal dingen aanbieden bij deze veelvuldige stroomonderbrekingen of moeten zelfs sluiten.

De reden van deze onderbrekingen wordt verklaard door een tekort aan energie omdat deze provincie niet genoeg rivieren heeft die voldoende stroom kunnen leveren om de vraag te dekken. Bovendien is het nu droog seizoen en is er zeer weinig water. Tamil Nadu is een dicht bevolkte provincie.

Kerala:
Alle hotelletjes die we aandoen hebben een generator. Dit is blijkbaar een rijkere provincie. Ook merken we opvallend minder stroomonderbrekingen op.

In Kerala zijn vele rivieren die voldoende water bieden aan de stuwmeren om een groot deel van de nodige energie te leveren. Het is een niet al te dicht bevolkte provincie.

Karnataka:
Hier zijn de stroomonderbrekingen minder opvallend en van kortere duur. Een groot verschil met de vorige 2 provincies.

In Hampi wordt 3 x per dag de stroom gedurende een uur onderbroken, we ondervinden er niet veel van. Het hotel heeft grote oplaadbare batterijen die op dat moment worden ingeschakeld, in de kamers wordt de elektriciteit tot verlichting beperkt. We vermoeden dat deze oplossing ook in restaurantjes wordt gebruikt.

Maharashtra:
Er zijn stroomonderbrekingen, maar we merken er amper iets van.

Kledij:

In Zuid India houdt men nog sterk aan de zeer traditionele kledij.

Vrouwen:
Dames dragen een nauw aansluitend bovenstukje met korte mouwen, dat buik en hals bloot laat.
Dit wordt gecombineerd met een lange smalle rok. Hier overheen wordt de ‘sari’ sierlijk gedrapeerd, een groot stuk stof van 5 tot 9 meter lang op 1 meter breed. Deze wordt rondom het lichaam samengehouden zonder spelden, noch knopen.
Jongere vrouwen dragen vaak een smalle lange broek of soort legging, met daaroverheen een recht ‘kleed’ of tuniek tot onder de knie. Daarmee combineren zij een ‘dupatta’, een lange sjaal in lichte stof, die op vergelijkbare manier wordt gedragen met de sari.
De verschillende kledingsstukken worden steeds prachtig gecombineerd en zijn van bij elkaar passende kleuren en patronen. De vrouwen zijn vaak prachtig om te aanschouwen en dragen hun kledij zeer sierlijk.

In Mettupalayam ontmoeten we 2 dames die de traditionele kledij niet dragen, ze vallen op. Omdat ze de zo typische kledij te ouderwets vinden, kleden ze zich in een lichte, los vallende broek met T-shirt. Vaak worden ze door andere Indiërs als toeristen beschouwd en in het Engels aangesproken, tot ze in hun eigen taal antwoorden ... Dit is echt een uitzondering !

Sommige moslimvrouwen houden zich aan hun eigen kledij, die niet opvalt hier in India, een aantal dragen zelfs een burka.

Mannen:
De dhoti is het kledingsstuk dat traditioneel gedragen wordt door de mannen, in het zuiden zien we meer de lungi en de mundi. De dhoti is een losse lange lendendoek die tussen de benen wordt omhooggebonden. Het lijkt wel een soort luier …  Op foto’s van Ghandi wordt hij meestal in deze kledij afgebeeld.
De lungi lijkt meer op een sarong, in de lenden samengebonden tot een lange rok. Deze wordt bij activiteiten dubbel omhoog geplooid en opgebonden tot een ‘mini’rok … de mundi is een witte lungi. Deze zien we het meeste dragen onderweg.

Hoe verder we naar het noorden reizen, hoe meer mannen de broek dragen. We zien ook meer en meer variatie in de kledij, tulbanden en bijhorende tenue duiken meer en meer op.

Accommodatie

Tamil Nadu:
Goedkopere hotels : soms geen bovenlaken, geen handdoeken, geen WC papier. We vragen hier steeds naar, waarna we het nodige krijgen, behalve op enkele plaatsen WC papier. Dat is in de kleine buurtwinkeltjes dan ook overal te koop. Ze hebben meestal geen generator, wat soms lastig is bij stroomuitval ’s avonds.
De lakens zijn steeds proper.
WIFI of internet is slechts in de dure hotels beschikbaar, helemaal niet in middenklasse of budgethotels.

Kerala:
Vergelijkbaar met Tamil Nadu.
Ietwat meer comfort, zoals een generator in bijna alle hotels en restaurants.

Karnataka:
Accommodatie is hier wat minder qua comfort en onderhoud, maar de bedden en het sanitair blijven vrij proper in de hotelletjes die wij benutten (zie onderaan de teksten per locatie). Weerom worden bovenlakens, handdoeken en WC papier prompt gegeven, telkens wanneer we het vragen.

Maharashtra:
Hier moeten we ons richten naar duurdere hotels voor een vergelijkbare kwaliteit. Dat zijn meestal business hotelletjes, we vinden ze duur voor wat ze bieden. Het personeel in deze hotels is vriendelijk en behulpzaam … maar verwacht voor elke kleine inspanning een fooi … ze staan vaak heel lang rond te draaien en te wachten, waar we niet op ingaan. Enkel wanneer iemand onze bagage naar de kamer brengt, krijgt deze een kleine fooi.

Verkeer

De wegen in zuid India zijn over het algemeen in goede staat, maar vele zijn smal en bochtig, waardoor het verkeer maar langzaam opschiet. Tijdens onze busritten halen we gemiddeld zo’n 30 km/u. We zien slechts weinig ongevallen onderweg.

Tijdens onze laatste busrit, in de provincie Maharashtra, rijden we over een volwaardige autostrade. Hier zien we meerdere vrachtwagens op hun zij in de berm liggen, zonder dat er andere voertuigen bij deze ongevallen betrokken zijn … men is de snelheid niet gewoon, … of zijn de voertuigen niet voldoende onderhouden om zo snel te rijden ?

Men gebruikt vaak de claxon tijdens het rijden, een gewoonte die soms door de Indiërs zelf niet wordt gewaardeerd. We kregen meermaals de vraag of dit in ons land ook zo werkt.

Richtingaanwijzers worden zelden gebruikt. Op onze vraag geeft een voormalig rickshaw chauffeur als reden, dat voetgangers de richting volgen van de richtingaanwijzer, wat kan leiden tot gevaarlijke situaties.

Openbaar vervoer

Tijdens deze reis nemen we 2 maal een trein (het toeristische Toy treintje naar Ooty niet meegerekend). Omdat we slechts kort op voorhand onze tickets boeken, kunnen we niet 1^ste klasse reizen. De tickets voor klasse S2 zijn ook genummerd, maar in deze wagons is geen airco voorzien, wat we niet storend vinden. Persoonlijk vinden we het zitcomfort in deze treinen minder goed dan op de meeste locale bussen, die onze voorkeur blijven genieten.

Het spoor:
Treintickets kunnen op voorhand worden geboekt voor de betere plaatsen, die tevens genummerd zijn. Slechts voor kortere afstanden en op minder drukke lijnen lukt dit, want vele lijnen zijn reeds geruime tijd op voorhand uitverkocht.

Om deze problematiek op te vangen werd een reservatiesysteem uitgewerkt, dat zeer goed in elkaar blijkt te zitten. Men koopt toch het ticket, maar krijgt geen zetelnummer, in de plaats daarvan krijgt men een volgnummer in de ‘wacht rij’.
Doordat de tickets zo lang op voorhand worden geboekt, zijn er ook vele annuleringen. Men krijgt het bedrag van het gekochte ticket terug, verliest hierop per plaats slechts 20 INR. Iemand die niet te ver in de wacht rij staat heeft dus veel kans alsnog een zetel toegewezen te krijgen. De bevestiging hiervan krijgt men pas de avond tevoren vanaf 17.00 u. Indien men alsnog niet mee kan met de trein, wordt het ticket ook terugbetaald, op 20 INR na.

Alles kan per computer worden geregeld, zowel boekingen, reservaties als annuleringen.

Zelf hebben we hiermee niet zo veel ervaring, we proberen ons zoveel mogelijk te beperken tot korte verplaatsingen en gebruiken bij voorkeur de locale bussen.

Wel kopen we een reservatie ticket voor onze verplaatsing met de Toy trein (zie Mettupalayam – Ooty). In dat geval doet men meestal niet de moeite zijn ticket te annuleren, omdat men op de prijs amper iets terug krijgt (23 INR per ticket). Dat is de reden dat we ’s ochtends alsnog mee kunnen met de trein, ook al is ons wachtnummer amper 4 plaatsen naar voren geschoven.

Boekingen en informatie: www.indianrail.gov.in/index.html

Busdiensten:

Op ons laatste bustraject na, reizen we steeds met de versleten locale open bussen, die vaak stoppen onderweg. We proberen de bustrajecten te beperkten tot 6 @ 8 uren per dag, door onderweg te overnachten. Zo maken we ook kennis met niet toeristische locaties, wat ons echt wel kan boeien.

Tamil Nadu:
Bijna alle bestemmingen zijn per lijnbus te bereiken, soms mits een overstap halfweg. De bussen zijn oud en versleten, maar zitten nog vrij goed. We hebben steeds goede zitplaatsen, omdat we ruim op tijd ter plaatse zijn.

De bussen zitten meestal niet helemaal vol, soms gebeurt dit voor een klein eindje nabij een belangrijke locatie. Het valt goed mee dat men niet tegen je komt plakken of op je komt leunen … men heeft respect voor de medepassagier.

Dames en heren gaan niet naast elkaar zitten, tenzij ze verwanten zijn. Afhankelijk van de locatie zien we hierin uitzonderingen.

Voor de bagage is niet echt ruimte voorzien, we plaatsen onze grote rugzakken op 1 zitplaats naast ons. Dit levert nooit problemen op, we moeten zelfs voor die plaats niet betalen.
Bij de oudere bussen en in het gebergte is vaak een bagageruimte naast de chauffeur voorzien. Deze bussen hebben geen zijruiten. Wanneer het regent of de zon is te fel, kan men harmonicaluikjes neerlaten uit de zijwand van de bus … men heeft dan geen enkel uitzicht meer, het wordt donker binnenin.

De toeter van de bus wordt lustig gebruikt gedurende het ganse traject … een reden hiervoor is niet nodig. Vaak is de toon ervan zeer luid en scherp, wat lastig is om tijdens lange ritten voortdurend te moeten aanhoren.

Na ritten van soms 6 uren in dezelfde bus, komen we suf op onze locatie aan door het wiegen en schudden op de bus in combinatie met de warmte … Soms wordt er wel een 10 tal minuutjes gestopt om te pauzeren zodat we even de benen kunnen strekken of een toilet opzoeken, al verkiezen we soms hier geen gebruik van te maken …
Wanneer damestoiletten bestaan uit een goot langs een muur (vgl. herentoiletten) zonder enige vorm van deur of afscherming, overal op de grond rondom liggen de uitwerpselen omdat de goot zelf te vies is, massa’s vliegen doen zich hier te goed aan ... je kan geen propere stap zetten … is de hoogdringendheid vlug vergeten, de eindbestemming mag dan nog zo ver weg zijn !

Kerala:
Vergelijkbaar met Tamil Nadu. Er wordt merkbaar minder getoeterd. Deze provincie is in het algemeen veel properder dan Tamil Nadu, zo ook de busterminals en openbare toiletten.

Karnataka:
Vergelijkbaar met Kerala, hier komen we soms zeer moderne en uiterst propere busterminals tegen.
Men toetert opnieuw wat meer …

Maharashtra:
De busterminals zijn opnieuw chaotisch druk, het toeteren wordt alom toegepast op drukke plaatsen, in dorpen en steden.

Rickshaws:

Taxi’s zijn duurder dan rickshaws, indien mogelijk nemen we steeds een rickshaw. Enkel in het centrum van Mumbai zijn deze niet beschikbaar.

Onze ervaringen met taxi’s, tuk-tuk’s, rickshaws … zijn overal ter wereld niet zeer positief te noemen. Deze mensen proberen meestal een hogere prijs te vragen aan toeristen … de mate van hun overdrijven en/of de manier waarop varieert per locatie.

En in India is het niet anders. Enkel in de totaal niet toeristische locaties, hadden we echt het gevoel een eerlijke behandeling te krijgen van deze mensen.

Enkele voorbeelden (niet allemaal persoonlijk ervaren):
- voor de rit aanvangt wordt een prijs afgesproken, op het einde van de rit vraagt de chauffeur doodleuk 20 INR meer …
- toeristen spreken een prijs af onder de initiële vraagprijs, ze worden halfweg afgezet … ‘jullie betalen slechts voor dit stuk van de rit’ …
- men beweert tegen toeristen die willen vertrekken met de bus, dat er geen bussen rijden omdat er festivals aan de gang zijn onderweg … terwijl wij juist zijn aangekomen met de bus vanuit dezelfde bestemming …
- ze weigeren meestal de meter te gebruiken, waardoor ze een hogere vaste prijs kunnen vooropstellen (informeer steeds bij locale mensen)
- als ze de meter gebruiken, maken ze graag een omweg, zodat de prijs verhoogt
- proberen meer te vragen dan de meter aanduidt, ‘omdat ze ook nog terug moeten rijden’ …
- er is een file, de chauffeur neemt een alternatieve weg … en vraagt meer dan afgesproken, ‘voor de omweg’
- een gemeenschappelijke rickshaw (groter) weigert toeristen mee te nemen en zegt een andere bestemming te hebben, terwijl hij de ganse tijd de naam van de bestemming luidop roept om klanten te lokken … daarna volgt een knipoog naar de chauffeur van een kleine privé rickshaw … deze komt de rit aanbieden tegen abnormaal hoge prijs … die zal hij wel graag delen met de andere …

Visum

Voor India hebben we een visum nodig. We willen het zuiden van het land bezoeken en vanuit Calcutta de grens over naar Bangladesh. Het plan is om na dit land te hebben bezocht, terug te keren naar India.

Een visum voor India loopt vanaf de dag dat het wordt uitgereikt, dus moeten we het zo kort mogelijk voor onze aankomst daar aanvragen. Dit in tegenstelling tot de gebruikelijke visa, die voor de meeste landen slechts ingaan op het moment dat men het land betreedt.

Vóór India bezoeken we Sri Lanka, waar een Indiaas visumbureau is, met vestigingen in Colombo en Kandy. In Kandy zou het enkel mogelijk zijn een visum voor 3 maanden te bekomen met slechts 1 entry. Dus wordt het Colombo voor ons.

Aanvraag visum:
De aanvraag van een visum voor India vraagt wat geduld.
Het paspoort moet nog 6 maanden geldig zijn en over 2 blanco bladzijden beschikken, naast elkaar.

We komen aan bij het visumbureau en worden teruggezonden omdat we geen elektronisch ingevuld document bij ons hebben. Dit is te vinden op www.indianvisaonline.gov.in/visa en moet ingevuld worden geprint.
Een internetcafé is niet te vinden in de buurt, enkele bureautjes bieden het invullen van deze documenten aan. Eigenlijk doen we dat liever zelf, maar dat kan hier niet, dus zouden we teveel tijd verliezen. Dus geven we maar toe, eerst vragen we de kostprijs hiervoor die verschilt, het bureautje aan de overkant van het visumbureau is merkbaar duurder dan de andere. We moeten lang wachten voor het document uiteindelijk ingevuld is, de print die we krijgen staat vol fouten, maar dat is volgens de mannen niet belangrijk, zolang de gegevens uit het paspoort maar kloppen. Hiervoor vraagt men: 300 LKR pp.
Behalve dit document hebben we een kopie van onze paspoorten nodig, inclusief de visumstempel van Sri Lanka. Te betalen: 20 LKR pp.
Dan vraagt men onze foto’s te mogen zien, deze zijn niet van het goeie formaat. Ze moeten 2 inch x 2 inch zijn, met witte achtergrond voor het scannen. OK dan ook maar foto’s laten maken, 2 per persoon: 200 LKR pp.

Gewapend met onze paspoorten en alle vergaarde documenten keren we terug naar het visumbureau, waar we een volgnummertje krijgen en mogen wachten in een zaal op onze beurt.

Wanneer we eindelijk aan de beurt zijn, wordt onze aanvraag voor een visum van 6 maanden met multiple entrance geweigerd. Het meisje vraagt uitleg omdat we blijven aandringen en gaat enkele keren opnieuw de trap op om de vraag aan haar baas te stellen. Maar er is niets aan te doen, we krijgen slechts een visum voor 3 maanden en mogen 1 enkele keer het land betreden. In België zouden we zonder problemen het gevraagde visum bekomen, volgens haar.

Omdat dit afwijkt van de aanvraag, moeten we opnieuw zo’n formulier laten invullen met de correcte aanvraag voor 3 maanden. We laten dit doen bij hetzelfde bureautje, in de hoop dat de gegevens nog in hun computer zitten … maar neen, alles moet opnieuw worden gedaan, wat weerom veel tijd vraagt ... de fouten staan er opnieuw in. Kostprijs: 100 LKR pp.

Omdat we werden teruggestuurd, moeten we niet opnieuw een nummertje vragen en onze beurt afwachten. Het meisje ziet ons zitten en roept ons bij haar. Nu is alles in orde, de documenten en paspoorten worden doorgegeven aan een collega die de aanvraag registreert en bestudeert. Weerom moeten we wachten in de zaal. Na een tijdje worden we geroepen en mogen we betalen voor de aanvraag: 5.340 LKR pp.

De paspoorten krijgen we terug mee, we mogen pas terugkeren om het visum in ontvangst te nemen de 7^de volgende werkdag (incl. dag aanvraag).

Tip: Neem een print mee van zo’n ingevuld visumaanvraagformulier, zo win je vooral tijd. De fotocopies en foto’s kunnen ter plaatse in het visumbureau worden gemaakt, uiteraard ook tegen betaling, maar het gaat veel sneller en is goedkoper.

Ophalen visum:
Tussen 8.00 u en 9.00 u moeten we onze paspoorten afgeven bij het visumbureau. Hier maakt men eerst een kopie van ons betalingsbewijs, weerom 10 LKR te betalen. Het paspoort wordt geregistreerd in een logboek, dat we moeten ondertekenen.

Om 17.30 u mogen we de paspoorten met visum komen afhalen.
Pas om 19.00 u begint men het uitdelen van de paspoorten ... onze namen worden maar niet afgeroepen, uiteindelijk blijkt dat onze paspoorten (samen met nog 3 andere) niet werden teruggezonden door de ambassade, waar de visums erin worden geplaatst. De reden kent men hier niet, we moeten morgen opnieuw langskomen om 17.30 u. Een garantie dat de paspoorten er dan wel zullen zijn is er niet, het kan soms lange tijd duren eer een paspoort wordt teruggezonden, ondertussen moet men dagelijks komen checken.

De volgende ochtend gaan we langs bij de ambassade zelf, waar we niet binnen mogen. Men behandelt er enkel de visums voor mensen met een officiële verblijfplaats in het land. Na aandringen krijgen we een telefoonnummer van de visum officer, die de paspoorten behandelt. Deze man beweert op toestemming vanuit België te wachten, vooraleer hij het visum kan toekennen, dit kan tot 3 weken duren. Na de middag mogen we hem terug contacteren.

We hebben nog geluk, ’s avonds is ons paspoort klaar met slechts 1 dag vertraging. We mogen het ophalen bij het visumbureau en kunnen morgen verder reizen, oef.

Tip:
Boek nog geen vervolgtraject voor de volgende dagen, wanneer je paspoort bij de Indische ambassade is afgegeven voor het aanbrengen van je visum. 5 % van de paspoorten komt met vertraging door.

Op het moment dat we ons visum krijgen, begint de periode van 3 maanden reeds te lopen, dus alle dagen die ons nog resten voor we aankomen in India, zijn verloren.

Adres visumbureau:
433, Galle Road, Colombo 3
tel: 011 450 55 88
www.vfs-in-lk.com
openingsuren: 8.00 u – 14.00 u

Valuta

1 EUR = 65,1477 INR (Indische Rupee)
1 INR = 0,0153 EUR

Overal vinden we ATM geldautomaten, kosten worden niet aangerekend bij cash opvragingen.

Een aantal banken aanvaarden echter onze Maestro Card niet. Dat wordt pas duidelijk wanneer het geld niet wordt uitgegeven, op dat moment verschijnt een foutmelding op het scherm.
Betreffende banken: Indian Overseas Bank, City Bank, Union Bank, UCO Bank.