Reisverhaal «het meest noordelijke punt van Zuid Amerika»

Zuid Amerika 2 | Colombia | 0 Reacties 02 September 2019 - Laatste Aanpassing 10 Oktober 2019

31 augustus – 4 september 2019      

Traject: Tayrona – Riohacha – Playa Mayaco – Uribia – Cabo de la Vela – Punta Gallinas – Taroa – Uribia – Fonseca .     

Boodschappen in Riohacha
We rijden verder langs de kustweg, een langzaam traject met zeer regelmatig snelheidsbeperkingen van 30 km/u. Hieraan zou de Colombiaanse politie veel belang hechten, doch we zien de andere voertuigen toch ietsje sneller blijven rijden, zelfs inhalen. Ook hier heeft men het nut van de verkeersdrempels ontdekt … al valt het veel beter mee dan in Mexico, het blijft beperkt tot woon- en/of schoolzones.

Onderweg zien we voor het eerst vrij regelmatig checkposten met politie of militairen. Nergens moeten wij stoppen. Dit is iets wat we ons herinneren van 2008, de vele checkposten, waar we uit de bus moesten voor controles. Met telkens een vriendelijk excuus op het einde.

In de chaotisch drukke stad Riohacha moeten we boodschappen doen, verder noordwaarts zijn geen supermarkten te vinden. Bij het passeren van een moderne shopping mall, zien we enkel een overdekte parking, niet geschikt voor Manga. We rijden verder, naar de ‘nieuwe’ supermarkt met ruime parkeergelegenheid, volgens het internet. Doch hier vinden we enkel een locale markt, waar men aan de straatkant parkeert … niet zo veilig in deze drukte, naar ons gevoel. Vooral omdat Manga zeer breed uitvalt.

Dan maar terugkeren naar de shopping mall en zien waar we Manga kwijt kunnen. We rijden de drop-off strook op, voor de grote winkelingang. Onmiddellijk komt een veiligheidsagent op ons af, Manga is te hoog voor de parking, maar we mogen het weggetje naast de winkel inrijden, iemand zal komen om ons een plaatsje te tonen. Wat zo gebeurt, we mogen parkeren langs het smalle baantje, tegenover de parking ingang met een bewakerspost. Perfect. Hier heerst een drukte van jewelste, alle winkelwagentjes zijn in gebruik, voor de kassa’s en aan bankterminals staan ellenlange rijen … we hebben hier voor uren.

Playo Mayaco
Omdat het steeds vroeg donker wordt (17.30u), beslissen we te rijden naar een mooie overnachtingsplek. Niet in de hectische stad, die geeft ons geen echt veilig gevoel. Via een kleine omweg langs de kust rijden we nog een eindje verder naar het noorden, zo passeren we Playa Mayaco. Aan het huisje van de vriendelijke mensen van een kiteschool mogen we de nacht doorbrengen. Met zicht op zee genieten we van een mooie feloranje zonsondergang.

Lastige wegversperringen en tanken in Uribia
De weg verder noordwaarts is gedeeltelijk geasfalteerd, maar met zeer veel onderbrekingen. Telkens moeten we van het asfalt op ruwe zandpistes. Hierop komen we onze eerste versperringen tegen, typisch voor deze noordelijke regio. We verwachten er zeer veel te zullen passeren op onze verdere trip noordwaarts. De inheemse bevolking maakt er een sport van om de weg af te sluiten, zodat ze geld kunnen vragen voor doorgang over hun gebied. Ze spannen touwtjes over de weg, maar vaak zijn deze vervangen door stalen kabels of aan elkaar gekoppelde fietskettingen. Daarbij hoort dan meestal ook een eerder agressieve houding …

We hebben ons voorgenomen om in principe niets te geven, zeker niet aan diegenen die ervan uitgaan dat iedereen die hier wil rijden, hem of haar iets moet geven. Al zijn ze tevreden met weinig, het zijn er sowieso te veel en we willen vooral niet meewerken om de attitude te kweken, dat het normaal is dat elke bezoeker moet ‘betalen’ aan iedereen die erom vraagt.

Wel weten we dat je de noordelijke route naar Punta Gallinas niet op geraakt, zonder 6 vrouwenposten te passeren, die onbuigzaam zijn. Zij beweren dat je door hun gebied rijdt en daarvoor tol moet betalen. Voor kindjes hebben we een voorraad koekjes meegebracht, als we zien dat ze niet agressief zijn, armoede en honger lijden, willen we graag hier en daar een pakje geven.

Onze eerste kennismaking hiermee, blijkt achteraf één van de minst sympathieke te zijn geweest. Er zijn 6 versperringen vlak na elkaar, met zware kettingen. Overal staan meerdere mensen bij, volwassenen, ook jongeren of zelfs kinderen. Allen doen zeer moeilijk, maar we geraken er voorbij zonder betalen. Een jongetje schiet zelfs met een katapult steentjes naar Manga, omdat we hem niets geven.

Bij het plaatsje Uribia komen we op de hoofdweg. Hier bevindt zich het meest noordelijke benzinestation van het land, aldus moeten we voltanken. Daarvan wordt geprofiteerd … de literprijs is hoog. Langs de hoofdweg zien we overal mensen met flessen en jerrycans staan, die benzine verkopen. Dat vertrouwen we niet zo.

Cabo de la Vela
Vandaag zullen we stoppen in Cabo de la Vela. Dit stranddorpje is voor velen het uitgangspunt naar Punta Gallinas, het meest noordelijke punt van Colombia, alsook van Zuid Amerika. Tours vertrekken hier, met terreinwagens of per boot. Wie met een eigen 4x4 voertuig wil rijden, kan een begeleider inhuren.

Vanuit Uribia moeten we nog 60 km rijden naar Cabo de la Vela. Eerst rijden we een heel eind over de onverharde hoofdweg, met zijn vele putten. De zijweg die we volgens onze navigator moeten nemen, vinden we maar niets. Het smalle zandpad met zijn overhangende struiken is niet geschikt voor Manga’s afmetingen. Locale mensen aan de wegkant bevestigen dat we iets verderop moeten afslaan voor de zuidelijke toegangsweg naar het dorp.
Nog 15 km rijden, om ons doel te bereiken. GPS systeem Maps.me berekent dat we daar 8.10 u over zullen doen. Tot onze verwondering is dat een prachtige, recente asfaltweg … voor zo lang het duurt. Al vlug gaat die over in een aardeweg, duidelijk een opgedroogde modderweg met diepe spoorvorming en putten. Een keer moeten we de kant in, om een diepe modderpoel te vermijden. Het is leuk om rijden, al gaat het langzaam. De mooie route brengt ons ook doorheen een zoutvlakte. Na 1 u komen we aan in het dorpje.

Na het dorpje en zijn omgeving te verkennen, kopen we benzine uit een jerrycan, bij een locale man. We zullen er op moeten vertrouwen dat deze goed is, want anders geraken we niet aan ons doel morgen. Tegen onze verwachtingen in, is deze goedkoper dan aan de pomp in Uribia.
Daarna zoeken we een overnachtingsplek in de hoofdstraat. Na discussie met een dame over de prijs, die eerst van 20.000 COP naar 10.000 COP daalt, moeten we uiteindelijk niet betalen om te overnachten op het veldje naast haar restaurantje.

Echter, ’s ochtends om 5.30 u, wanneer we willen vertrekken, worden we omringd door enkele mannen. Ze komen de betaling voor de dame opeisen, 20.000 COP. We vragen om haar te roepen, want dit is niet volgens afspraak. Uiteindelijk blokkeren ze Manga, door een paal met nagels voor de wielen te leggen. Toegeven doen we niet, de prijs is te hoog voor enkel een parkeerplaats.
Omdat we teveel tijd verliezen, gaat Marc naar de politie iets verder in de straat. Die komt erbij, maar kan niets doen, omdat het over een privégrond gaat. Ondertussen is de restaurantuitbaatster erbij gekomen, een arrogante dame. Zij beweert nu dat ze ons 30.000 COP heeft gevraagd, wat helemaal niet klopt. Na een hele tijd zegt de vriendelijke agent, dat de enige oplossing is, te betalen. Hij kan bekomen dat de prijs opnieuw daalt tot 20.000 COP. We leggen hem uit dat we dit niet willen doen, omdat de dame zou denken dat ze zomaar op deze manier met mensen kan omgaan. Dit zou precedenten scheppen, zodat andere toeristen ook oneerlijk worden behandeld. Hij heeft daarvoor alle begrip en vraagt ons 10.000 COP, het initieel afgesproken bedrag. Marc betaalt de agent, die bij de dame gaat en er prompt 10.000 COP uit zijn eigen portefeuille bijlegt.

We vertrekken en wachten op de agent aan het politiekantoor, om hem de 10.000 COP terug te betalen. Hij wil dit eerst niet, maar we vinden dat hij hiervoor niet mag opdraaien.

Op weg naar Punta Gallinas
Het meest noordelijk gelegen punt van Colombia en eveneens van Zuid Amerika, is Punta Gallinas. Dit is ons doel. De uitdagende rit ernaartoe, gaat door een immens woestijngebied, met duinen, grote zout- en moddervlaktes. Tijdens het regenseizoen, waarin wij reizen, is die plaats moeilijker bereikbaar.

’s Ochtends staan we zeer vroeg op, om bij het eerste daglicht te vertrekken naar Punta Gallinas. We hebben een lange, zware rit voor de boeg. Maar dat is buiten de oneerlijke dame van restaurant La Estrella gerekend. Met een half uur vertraging kunnen we eindelijk Cabo de la Vela uitrijden.

We verlaten het dorp via de noordelijke weg, die wordt gemakkelijker beschreven als de zuidelijke. Voor ons is het belangrijk dat deze minder ver van de toegangsweg naar Punta Gallinas uitkomt. Misschien is deze weg gemakkelijker, doch wij vinden het een zeer onaangename weg, door voortdurend zeer grote en hoge dwarsribbels. Bijna op het einde, kiezen we voor een alternatief, een bochtige zandweg die eveneens aansluit op de hoofdweg naar Uribe. Deze is niet gemakkelijker, noch sneller, doch we worden minder door elkaar geschud.

De Punta Gallinas Weg met zijn wegversperringen
Eenmaal op de hoofdweg, moeten we een klein stukje terug zuidelijk, richting Uribia. Niet veel verder slaat de noordelijke toegangsweg naar Punta Gallinas af. Deze loopt dwars door een immens woestijngebied, met duinen, zout- en moddervlaktes. Dit is de meest gereden route. In het droge seizoen wellicht de kortste en meest speciale.

Eerst komen we door een klein basis dorpje, waar de weg nog vrij goed ligt. Zoals verwacht staan hier enkele dames op een rij, die elk de weg versperren met touwtjes. Zij vragen een soort toegangsgeld, om door hun gebied te rijden. Hier is moeilijk aan te ontkomen. Ze vragen bedragen van 2.000 COP tot 4.000 COP, de laatste vraagt 1.000 COP. Allemaal kleine bedragen, maar we verwachten zo veel posten tegen te komen en alles bij elkaar kan het bedrag oplopen. Nergens zullen we meer geven dan 1.000 COP (0,25 EUR). De 5 dames krijgen elk dit bedrag, na 4 keer discussie.

Blij dat we hier voorbij zijn, rijden we enthousiast de weg verder op. Overal op deze route zullen we nog dergelijke wegversperringen tegenkomen, waar we telkens moeten stoppen en wat tijd verliezen door discussie. We tellen ze niet, maar het zijn er zeker meer dan 50, in één richting. De meeste zijn onschuldig en begrijpen dat je niet aan iedereen kan geven, sommigen zijn verlegen en durven niets te vragen, ze laten hun touwtje al vallen op het moment dat we stoppen. Telkens praten we even met hen, uit respect, meestal levert dat een brede glimlach op. Slechts 1 keer zal het ons verderop niet lukken om te passeren zonder betaling.
Vaak zijn het kinderen, blij met de aandacht, de meesten vragen verlegen of we iets te eten hebben of water. Dit geeft ons een zeer ongemakkelijk gevoel. We willen hen graag iets geven, maar mogen hen niet laten denken dat iedereen die hier passeert, iets moet geven. Wanneer ze te veel krijgen, gaan ze misschien niet meer naar school, om bij hun touwtjes te kunnen blijven. Dit maakt hun toekomst kapot.
We laten verder ons gevoel spreken en geven regelmatig een pakje koekjes aan lieve kindjes die er echt hongerig uitzien en aan mensen die ons helpen met het vinden van de juiste weg. Allen zijn blij en bedanken ons zeer beleefd.

Alternatieve routes
Eenmaal voorbij het dorp, komen we al vlug aan de moddervlaktes. Voor ons zien we een 4-tal terreinvoertuigen met toeristen rijden. Ze nemen een andere route dan deze die onze GPS aantoont, we volgen ze. Al vlug zien we waarom, de vlakte is door het regenseizoen veranderd in een grote modderpoel. Daar rijden we in eerste instantie omheen.

Wat verder is dat niet meer mogelijk en klimmen we over een smal bochtig pad iets hogerop, tussen struikgewas en bomen door. Met hun laaghangende takken laten ze een te smalle doorgang vrij voor onze camper. Behoedzaam rijden we er voorbij, in de hoop dat we niet al te veel krassen maken op Manga.

Boven komen we bij een huisje, waar een oudere dame buiten rondloopt. Wat ongerust dat we zo ver afwijken van de normale route, door onze GPS aangegeven, vragen we haar de weg. Vriendelijk toont ze hoe we verder moeten. Tot onze verwondering bedelt deze dame niet, ze is enkel zeer vriendelijk en behulpzaam.

Enkele keren komen we op de Punta Gallinas Weg uit, de normale route, maar nooit voor lang. Locale mensen onderweg verplaatsen zich met brommertjes, ze tonen ons hier en daar hoe we moeten omrijden, want de modder- en zoutvlaktes liggen onder water. Af en toe komen we een ander voertuig tegen (toergidsen met toeristen in terreinvoertuigen, trucks met open laadbak die locale bevolking vervoeren), de bevestiging dat er geen kortere weg mogelijk is.

Telkens we een omweg moeten volgen, zijn de wegen smaller en moeilijker te rijden. Gedroogde modderpaden, tussen ‘te’ dichte begroeiing door, grote putten, zeer schuine stukken (lastig met Manga’s hoge zwaartepunt), steile hellingen, kruisen van smalle droge rivierbeddingen, …

Eén keer rijden we vast bij het kruisen van een zeer smalle rivierbedding, met steile hellingen. Ons chassis is te lang hiervoor en de achterkant raakt vast op de helling. We kunnen niet meer voor-, noch achteruit. Wat nu?
We proberen nivelleerblokken voor onze achterwielen te leggen, zodat deze omhoog komen als we vooruit rijden, waardoor de achterkant gelukkig los geraakt.

Omdat het rond 17.30 u donker wordt, beseffen we al vlug dat we vandaag niet meer op ons doel kunnen geraken. In het donker rijden is te moeilijk op deze oneffen wegen met al hun verassingen. Wanneer we een poos geen bewoning (lees: touwtjes) tegenkomen, kiezen we een geschikt plaatsje aan de wegkant. Hier zullen we overnachten. Het blijkt een goede keuze, enkel ’s ochtends zien we een inheemse vrouw eventjes nieuwsgierig rond de camper lopen. We houden ons stil en ze gaat al vlug weg.

Deze eerst dag reden we 104 km, waarover we meer dan 11 u deden. We namen geen lunchpauze, aten vlug een kleinigheidje, al rijdend. Er resten ons nog 25 km tot Punta Gallinas.

Punta Gallinas, zandduinen
De volgende ochtend vertrekken we rond 8 u, het is niet meer ver. We komen nu op de normale weg terecht, waarbij we wat vlugger kunnen opschieten. Tot we na 20 km plots voor duinen staan, hier moeten we door diep zand. We hadden de bandenspanning al wat verlaagd om deze route te rijden, hier laten we deze nog meer dalen. Toch rijden we vast, het losse zand is te diep voor Manga’s 4,9 ton. We zakken diep weg. 4x4, 4x4 low gear, differentiaal sperren, … niets helpt ons los te geraken. We zouden de bandenspanning nog verder kunnen verlagen.

Een groepje mannen staan op deze plaats te wachten, om vastgereden voertuigen uit het zand weg te helpen duwen. Hiermee verdienen ze al te graag een centje. Of dit hen zou kunnen lukken met Manga’s gewicht, is nog maar de vraag …

Vlug haalt Marc de zandplaten tevoorschijn, we plaatsen ze achter de wielen en rijden vlotjes uit het zand. Hier beslissen we niet verder te rijden, onzeker hoe ver we nog door die dikke losse zandlaag zullen moeten. Wanneer Marc de banden weer opblaast, blijven de mannen zeer nieuwsgierig toekijken, er worden zelfs foto’s genomen met een smartphone. Enkele jongemannen komen eens voelen aan de polyester buitenwanden van onze Manga, grappig.

Sinds gisteren waait het enorm, het zand vliegt hier om ons heen. Op korte tijd zitten we volledig onder het zand, dat plakt in ons zweet … het is dan ook weer 38°C. In de truck ligt overal zand …

Eigenlijk zijn we niet meer ver van het meest noordelijke punt van Colombia en ook van Zuid Amerika verwijderd. Punta Gallinas ligt slechts een 200-tal meter noordelijker. De 5 km rijden, zijn bijna volledig in westelijke richting.

Hier keren we terug en beslissen om naar de duinen van Taroa af te slaan. Dit punt ligt amper zuidelijker dan Punta Gallinas en wordt ONS MEEST NOORDELIJKE PUNT VAN ZUID AMERIKA!

Terugweg
Wetende dat we niet de ganse weg meer kunnen afrijden vandaag, keren we toch nog een eind terug, tot het begint donker te worden. Vroeger stoppen is niet mogelijk, want in de moddervlaktes kunnen we absoluut niet afwijken van het droge wielspoor. Manga zou in geen tijd vastzitten in de diepe modder. Opdat voertuigen elkaar zouden kunnen kruisen, zijn hier en daar de sporen ontdubbeld. Je ziet elkaar al van zeer ver aankomen, dus kan je wachten op zo’n plaats. Veel voertuigen komen we echter niet tegen.

Wanneer het schemerig wordt, moeten we echt wel goed opletten. De wielsporen zitten onder een dikke zandlaag, die vandaag over de vlakte is gewaaid, zodat ze nog amper zichtbaar zijn. We voelen dat Manga ook hier soms even wat meer moeite heeft op die dikke laag los zand, maar gelukkig blijven we vlot rijden.

Aan het einde van een moddervlakte, stoppen we op een iets hoger gelegen kiezelveldje. Een geschikte overnachtingsplek. In het donker stopt een terreinvoertuig, de toergidsen bieden aan om achter hen te volgen, zij zullen ons helpen. We willen hier niet op ingaan, vermoedelijk zien deze mannen hier een grote geldsom te verdienen. Om druk uit te oefenen, zeggen ze dat het hier gevaarlijk is om te overnachten. Ze beseffen niet dat het nog gevaarlijker zou zijn om met Manga in het donker op dit soort wegen, met alle oneffenheden, schuine stukken, diepe en smalle sporen, overhangende takken, … te rijden.

Wanneer we de volgende dag weerkeren, toont een jongeman ons een andere piste. Deze is gelegen tussen één van de grote omwegen die we eergisteren maakten en de normale route. Ze bestaat uit een wielspoor van gedroogde modder. We vragen ons af of dit wel een goede keuze is, want tijdens de heenweg zei men ons dat het hier nog te nat, te modderig was. Maar misschien is deze ondertussen voldoende droog, dus toch het proberen waard …

En ja, het lukt. Al moeten we af en toe nog door een klein beetje modder en sleept de onderkant van Manga regelmatig over de zeer harde, gedroogde modderstrook die hoog optorent tussen de wielen. Dit gaat veel vlotter dan de grote omweg, zo besparen we ettelijke uren …

In een klein inheems dorpje, stoppen we om benzine te kopen. Met een jerrycan wordt deze gebracht, door een meisje van om en bij de 12 jaar. Ze kan amper de 20 liter dragen. Marc loopt haar tegemoet op het erf en neemt over.

Verderop kiezen we opnieuw voor een andere weg, om op de zuidelijke toegangsweg naar Punta Gallinas uit te komen. Ook dit betekent weerom een inkorting van het traject, al is de omgeving minder mooi. Gedroogde modder maakt opnieuw de wegen lastig te rijden, door diepe putten en zeer schuine stukken.

Op het einde zien we een pick-up truck vastzitten, gedeeltelijk in de modder, zijn achteras is gebroken. Dit omzeilen is moeilijk, de ene kant is onmogelijk door diepe modder, aan de andere kant ligt een zeer oneffen half spoor … Een locale truck passeert voor ons, hij blijft een poosje vastzitten. Dat belooft!
Toch kan Marc Manga er zeer vlot doorheen manoeuvreren. We stoppen om een foto te nemen, de bestuurder van het voertuig in panne komt even praten. Zijn truck blijkt 54 jaar oud, hij had nog een zware rit voor de boeg, richting Punta Gallinas. Omdat hij nog zeer lang in deze hitte zal moeten wachten op hulp en hier niet op voorzien is, geven we hem bij het afscheid een grote fles koud drinkwater. Hiermee is de man superblij!

Opnieuw tanken in Uribia
Al vlug bereiken we de grote weg, waar we onze bandenspanning weer verhogen. Onmiddellijk komt een man nieuwsgierig bij ons staan kijken … Het went!

Onderweg zien we meerdere grote groepen rode flamingo’s overvliegen. Hun felle kleur steekt mooi af tegen de diepblauwe lucht.

In Uribia moeten we opnieuw voltanken. Ditmaal zullen we ons laten verleiden om benzine langs de wegkant te kopen, bij één van de vele straatverkopers. Op heenweg betaalden we een vrij hoge prijs aan de pomp, wellicht kunnen we hier bezuinigen. We zien immers velen stoppen bij de mannen met hun flessen en jerrycans. Toen we de voorbije dagen onderweg dergelijke benzine kochten, bij gebrek aan een pomp, viel dat steeds onverwacht goedkoop uit.

Tot onze verwondering is de prijs hier bijzonder laag … we betalen 0,32 EUR/liter. Aan de pomp hier in Uribia, betaalden we 4 dagen geleden 0,81 EUR/liter. Vermoedelijk komt deze flessenbenzine via een alternatief circuit uit Venezuela. Dat is de enige verklaring die we kunnen vinden.

Overnachten in Fonseca – de politie op bezoek
Omdat Uribia niet echt een veilig gevoel geeft, beslissen we nog verder te rijden tot Fonseca. Daar zouden we kunnen overnachten op een omheinde hotelparking. Onderweg moeten we voor het eerst stoppen bij een politiecontrole. De agent bestudeert onze boorddocumenten en wenst ons een goede reis. Het laatste stuk moeten we slalommen tussen de grote diepe putten in het asfalt. We zijn blij aan te komen in het stadje, moe maar voldaan, het was een lange dag.

Onmiddellijk mogen we op de parking plaatsnemen, na betaling van een klein parkeerbedrag. We beginnen ons te installeren en alle gebruikte materiaal terug op zijn plaats te leggen in de truck en de camper. Wat we onderweg niet onmiddellijk hadden gedaan, omdat we het misschien nog zouden nodig hebben. Niet veel later komt de jongeman ons vragen om te vertrekken, zijn baas heeft beslist dat we hier niet mogen overnachten als we geen kamer huren. Reden: hij had in het verleden eens een probleem met een vrachtwagen.

Teleurgesteld rijden we weg, op zoek naar een alternatief. Ver willen we niet meer rijden. Wanneer we in het centrum van het plaatsje een politieagent op een bankje aan een huis zien zitten, vragen we hem naar een geschikte overnachtingsplek. Hij roept 2 collega’s op, die onmiddellijk met een brommertje komen aangereden. Ze begeleiden ons naar een carwash, waar we op de parking mogen overnachten.

Fier ons te hebben geholpen en nieuwsgierig, bestuderen de 2 jonge agenten de camper. Marc vraagt of ze even een kijkje willen nemen binnen, waar ze onmiddellijk op ingaan. Binnen zijn ze vol bewondering, ze zagen nog nooit zoiets … met keuken, koelkast, badkamer!

Luid kwetterend vliegen massa’s felgroene parkieten weg en weer uit de immense boom naast Manga. De luide latino muziek van de carwash blijft uit de boxen naast onze Manga klinken tot 23 u. Gelukkig klinkt het vrolijk, maar na een poos toch een beetje eentonig. Wellicht horen we meermaals dezelfde liedjes opnieuw.

OVERNACHTINGEN:
PLAYA MAYACO – KITESCHOOL
Coördinaten: 11.678550 – 72.768150
PRIJS: Gratis.
SCORE: 4/5
COMMENTAAR:
Plaatsje aan het strand, achter het huisje van een kiteschool. Zeer rustig om te overnachten, vriendelijke mensen.
Minpunten: /

CABO DE LA VELA – VELDJE BIJ HOTEL-RESTAURANT
Coördinaten: 12.191583 – 72.768150
PRIJS: 10.000 COP per nacht.
SCORE: 0/5
Oneerlijkheid van de uitbaters, waardoor deze zaak beter wordt vermeden, zowel als parking, restaurant of hotel.
COMMENTAAR:
Klein braakliggend terreintje aan het strand, naast restaurant Estrella, tegenover Hotel-Restaurant 7 Mares, beiden van dezelfde eigenaar. Enkel parkeerplaats, veel wind, het zand vliegt om ons heen.
Minpunten: Oneerlijke eigenaresse, die problemen maakt en de betaling eist van een niet afgesproken bedrag, wanneer we willen wegrijden ’s ochtends (zie hoger).

ISHANEKIUEHO – WEGKANT
Coördinaten: 12.364015 – 71.622665
PRIJS: N.v.t.
SCORE: 4/5
COMMENTAAR:
Open plek aan de wegkant, ver van de bewoning. Af en toe passeert een voertuig of brommertje. We worden door niemand gestoord. ’s Ochtends komt een inheemse vrouw even een kijkje nemen rond de camper, we blijven stilletjes binnen en ze gaat weer weg. Zeer rustig.
Minpunten: /

HUAUANAUHA – WEGKANT
Coördinaten: 12.171883 – 71.886061
PRIJS: N.v.t.
SCORE: 4/5
COMMENTAAR:
Open plek aan de wegkant, ver van de bewoning. Af en toe passeert een voertuig of brommertje. Eén keer stopt een terreinwagen, het is al donker. De mannen beweren dat het hier niet veilig is, bieden hun diensten als gids aan, we kunnen hen volgen. Zeer rustig.
Minpunten: /

FONSECA – PARKING CARWASH
Coördinaten: 10.889575 – 72.858575
PRIJS: 8.000 COP
SCORE: 3/5
COMMENTAAR:
Veilige plaats binnen de omheining van een drukke carwash. Vriendelijke uitbater.
Toiletten. Water. Vuilnisbak. Geen WIFI.
Minpunten: Luide latino muziek klinkt tot 23 u uit de boxen.

GEREDEN TRAJECT:
Tayrona – Riohacha – Playa Mayaco, 173 km
Langzaam traject, met veel snelheidsbeperkingen (30 – 60 km/u) en verkeersdrempels.
De zijweg naar Playa Mayaco is geasfalteerd, met vele diepe putten en beschadigingen.
TOL: 9.600 COP, Peaje el Ebanal, vóór Riohacha.

Playo Mayaco – Manaura – Uribia – Cabo de la Vela, 135 km
Deel 1: Playo Mayaco – Uribia, deels goede asfalt, maar zeer veel onderbroken, waarbij op oneffen pistes naast de weg moet worden overgeschakeld. Wegversperringen door bewoners, die om geld vragen.
Deel 2: Uribia – afslag zuidelijke route naar Cabo de la Vela: semi-verharde weg, met vele oneffenheden. Geen hoge snelheden.
Deel 3: zeer beschadigde zandweg, met diepe kuilen en schuine stukken. Opgedroogde moddersporen. Uiterst langzaam te rijden.

Cabo de la Vela – Pesuhanare Chuau – Jobonapa – Ishanekiueho, 104 km – 10,5 u
Deel 1: noordelijke toegangsweg Cabo de la Vela, zeer veel washboard, met grote diepe ribbels. Zeer onaangenaam te rijden. Bij droog weer verkiezen wij de zuidelijke toegangsroute, die ook niet gemakkelijk te rijden is.
Deel 2: afslag van de toegangsweg, soort ‘shortcut’ naar de hoofdweg, opgegeven door Maps.me. Smalle zandwegen, die kronkelen door de omgeving, niet gemakkelijk, maar tenminste geen washboard. Komt uit op de hoofdweg, dichterbij de weg naar Punta Gallinas. Doch zeker niet te beschouwen als inkorting van het te rijden traject.
Deel 3: hoofdweg naar Uribia, kort stuk.
Deel 4: noordelijke route naar Punta Gallinas.
Omwille van het regenseizoen en de vele diepe moddervlaktes, moeten we zeer grote omwegen maken. Locale mensen onderweg geven richtlijnen. We zien dat de tourjeeps overal hetzelfde traject volgen.
Zeer ruwe onverhard route. Zandpistes, opgedroogde moddersporen door zout- en moddervlaktes, kruisen van smalle droge rivierbeddingen, steile hellingen, diepe putten, zeer schuine stukken, laag overhangende takken, diep los zand, op het einde duinen, … Voertuigen met hoge ophanging vereist!
Zeer veel wegversperringen door inheemse bevolking, voor geld, water of voeding.

Ishanekiueho – Punta Gallinas duinen – Taroa duinen – Huauanauaha, 78 km
Deel 1: vervolg van dezelfde route, over sporen door modder- en zoutvlaktes, zandwegen. Rijdt een beetje vlotter dan het gedeelte van de vorige dag. Op 5 km voor Punta Gallinas door diepe zandduinen, dit is het moeilijkste stuk, waarvoor 4x4 Low Gear zeker nodig is. Ook voor minder zware voertuigen.
Deel 2: terugweg, afslag naar Taroa duinen. Idem soort wegen.
Deel 3: terugweg, hierbij kunnen we een kortere route volgen, omdat een spoor door de moddervlakte voldoende blijkt te zijn opgedroogd (nog steeds niet de normale route van het droge seizoen). Dat bespaart ons een heel eind uiterst moeilijk te rijden wegen, door zeer smalle begroeiing. Het gaat daardoor wat vlotter. Al sleept de onderkant van Manga regelmatig over de hoge opgedroogde modderstrook tussen de wielen.

Huauanauaha – Uribia – Barrancas – Fonseca, 205 km
Deel 1: verder terugkeren naar de hoofdweg, idem soort wegen.
We nemen ditmaal de zuidelijke toegangsweg tot Punta Gallinas, waarop we automatisch uitkomen via de omweg die we moeten maken door het regenseizoen. Dit is (in het regenseizoen) een merkbaar kortere route naar de hoofdweg en Uribia, die passeert via het dorpje Juiruaipa. Ze komt uit in de buurt van de zuidelijke toegangsweg naar Cabo de la Vela. Geen echt verschil in de toestand van de wegen.
We denken dat de eigenlijke noordelijke route, die enkel in het droge seizoen berijdbaar is, wel een stuk specialer zou kunnen zijn.
Deel 2: hoofdweg Uribia, halfverhard met veel putten.
Deel 3: Uribia – Barrancas – Fonseca, asfaltwegen, gedeeltelijk goed, maar ook zeer veel diepe putten / potholes, vooral het laatste deel zeer erg. 1 keer moeten we stoppen bij een controlepost, de boord documenten tonen (tijdelijke invoer, verzekering, registratie voertuig), geen probleem.
TOL: 4.600 COP, Cuatro Vias – Uribia.