Reisverhaal «Kampong Chhnang»
Azië - deel 2
|
Cambodja
|
0 Reacties
02 Januari 2012
-
Laatste Aanpassing 14 Februari 2012
Kampong Chhnang is een dorpje met 42.000 inwoners aan de Tonlé Sap rivier. Het bestaat uit een eerder ingeslapen centrum, een levendige havenbuurt, paal- en drijvende dorpen op de rivier. Men leeft er vooral van visserij en landbouw, het omringende landschap bestaat vooral uit pittoreske dorpjes, rijstvelden met daarin hoge suikerpalmbomen. Kampong Chhnang wordt ook wel eens de ‘kleipotten haven’ genoemd. In de omgeving worden vele potten en figuren uit klei vervaardigd, met gebruik van de natuurlijke ondergrond. Deze worden vaak verscheept vanuit het haventje aan de rivier.
Het plaatsje zelf zegt ons niet zoveel, zanderige straten (men begint langzaamaan met asfalteren), op enkele plaatsen is men tijdens de dag zeer actief met straatverkoop, de hoofdstraat (doorgaande weg) kent een zeer druk verkeer van voornamelijk vrachtwagens en autobussen. Voor de rest ligt het dorp er rustig en ingeslapen bij.
De omgeving gaan we verkennen per fiets. In de voormiddag rijden we het platteland in, om er te genieten van de rust en mooie landschappen. Overal worden we toegewuifd en –geroepen door schoolkinderen jong en oud.
Een tiener komt even met ons mee fietsen en vertelt in vlekkeloos Engels dat hij deze taal zeer belangrijk vindt voor zijn toekomst. Hij vertelt over de school en zijn bezorgdheid dat er steeds meer armen bij komen in Cambodja. Dan moet hij ons verlaten, want na school moet hij thuis helpen werken. Zelf vragen we ons af of deze groeiende armoe mogelijks iets te maken kan hebben met het hoge geboortecijfer in het land …
Onderweg passeren we vele huizen op palen, waaronder men in de schaduw aan het werk is. Ze zijn allemaal omringd door verzorgde erven binnen een grote omheining. We zien vrouwen koken, weven, potten bakken, … we stoppen af en toe om een kijkje te nemen, men toont ons maar al te graag waarmee men bezig is. Mannen zijn aan het drinken en nodigen ons uit. Ze bieden ons de typische zelfgestookte rijstbrandewijn aan, maar daarmee lokken ze ons niet. ‘I like you … to sit here’ herhaalt er eentje voortdurend.
In het dorpje Ondong Rossey, het pottenbakkersdorp bij uitstek, bewonderen we de grote gezamenlijke dorpsoven, die momenteel niet in gebruik is. We stoppen bij een aantal huizen en bewonderen de grappige bekende spaarvarkentjes van klei, met hun gleufje in de rug. Maar men heeft genoeg inspiratie om deze ook in de vorm van olifanten, schildpadden, kikkers, … te maken. Potten groot en klein in verschillende modellen zien we vervaardigen. Niet alle potten worden mooi rond op de draaischijf afgewerkt, sommige worden met een spatel beklopt, om ze er wat minder egaal te laten uitzien. Meestal worden deze gebakken in de kleine stenen oven waarover bijna elk huis beschikt, deze worden gestookt met hout.
Aan het schooltje kijken we even toe hoe jongetjes aan het knikkeren zijn. Het is speeltijd en al vlug worden we omringd door jonge kinderen, die proberen wat Engels tegen ons te praten. Veel meer dan enkele zinnetjes krijgen we niet te horen.
Op terugweg worden we door de tienerjeugd uitgenodigd om deel te nemen aan hun feestje met luide muziek en een dansje met hen te wagen …
In de namiddag fietsen we naar de Tonlé Sap rivier. We volgen een dijk die in de rivier werd gebouwd door Chinezen om erachter rijstveldjes aan te leggen. Dit is echter niet zo’n succes geworden, in het regenseizoen staat het water hoog boven het niveau van de dijken en overstroomt het achterliggende gebied. Langs beide zijden van de dijk werden hoge paalwoningen gebouwd, het is nu droog seizoen, we kunnen over het smalle pad op de dijk fietsen. Het is echt boeiend om het rustige leven hier midden de rivier te kunnen aanschouwen. Hier langs het water wonen vooral vissers.
Wat verder komen we terug aan land, en volgen een straat langs de oever van de rivier. We fietsen voorbij enkele tempels, tussen woonhuizen en winkels door, naar de superdrukke haven. Daar komen kleine vissersbootjes af en aan, vrouwen zitten aan de kant vis te kuisen. Een echte kakofonie van kleuren en bewegingen, leuk om zien.
Uiteindelijk daalt het straatje tot onder het waterpeil, we kunnen niet meer verder. Hier liggen wat bootjes, mensen komen en gaan met pak en zak, alles over water.
We keren terug en stoppen aan het politiekantoor verderop in de bocht van de straat. Hier vertrekken gemotoriseerde passagiersboten. Ook toeristen kunnen een eind meevaren, midden op de rivier, tussen de drijvende dorpen. Zelf kiezen we voor een piepklein niet gemotoriseerd bootje van een bewoner uit Phoum Kandal, een drijvend dorp. De man duwt zijn bootje verder met een lange stok (soort peddel) en toont ons de huizen van zijn dorp. Met dit bootje drijven we tussen de huisjes door en voelen ons echt deel uitmaken van het leven in de rivier. Kinderen wuiven en roepen ons toe, volwassenen lachen. We zijn hier welkom, worden niet bekeken als indringers die eens komen kijken tussen hun huisjes naar hun leven. Mannen zien we niet zo veel, die zijn uit vissen.
Dit dorpje bestaat uit houten/bamboe huisjes die meestal drijven bovenop samengebundelde bamboe staken. Slechts enkelen gebruiken kleine bootjes, waarop ze hun huis hebben bevestigd. Het zijn echte huisjes met alles erop en eraan. Vooraan meestal een overdekt terras, waarop tijdens de dag wordt geleefd. We zien zelfs glazenkastjes, fotokaders, … aan de muren hangen. Huisdieren stoeien. Bloemen en planten sieren de rand van het terras. Groente en fruit wordt in drijvende tuinen gekweekt. Kinderen spelen op de terrassen, de kleintjes binnen omheiningen om niet in het water te vallen, de iets grotere dragen zwemvestjes. Varkens en kippen zitten in drijvende hokken. Winkels, kapperszaken, brandstofverkopers, herstelwerkplaatsen, … kortom alles is aanwezig als in een dorp aan land … ook dit is een echt dorp !
Onze bootsman is zo enthousiast, dat hij de tijd vergeet in zijn ijver ons alles te tonen. We spraken af voor een uurtje, na 1 ½ uur varen geeft hij zijn vermoeiende opdracht op ... zelf zijn we blij onze benen te kunnen strekken na zo lang ongemakkelijk te zitten op de harde bodem van dit kleine houten bootje … Maar het loonde echt de moeite, dit is voor ons de topper van onze reis door Cambodja !
Ernaartoe:
tuk-tuk hotel – busterminal Phnom Penh: 1,5 USD, 15 min. onderweg
bus Phnom Penh – Kampong Chhnang: 3 USD pp, 2 uren onderweg, met Soraya busmaatschappij
Overnachtingen:
Sovann Phum hotel en restaurant, 15 USD per nacht voor een ruime lichte 2 persoonskamer, met sanitair (warm water), TV, airco, grote ramen, gratis WIFI, drinkwater, zeer vriendelijk en behulpzaam, interieur in Khmer stijl, goed restaurant met locale keuken, National Road n°5, Kandal Village, tel. (855) 26 989 333, [email protected]. Beoordeling: 5/5
Excursies:
fietstocht in de omgeving: naar pottenbakkersdorpje Ondong Rossey, langs de Tonlé Sap rivier, tussen paalwoningen aan een dijk, met boottocht in drijvend dorp Phoum Kandal, in vissershaventje.
- huur fietsen, 2 USD per dag, per fiets, gehuurd in ons hotel
- boottocht tussen de huisjes van het drijvende dorp Phoum Kandal, 5 USD voor 1 uur (wordt uiteindelijk 1 ½ u), incl. zwemvest, met klein houten bootje zonder motor van een bewoner, die ons bootje behendig vooruitduwt d.m.v. een lange peddel. We gingen niet in op de voorstellen die we op straat kregen bij onze aankomst aan de rivier, deze leken ons nogal onduidelijk. De houten bootjes vertrekken rechts van het politiekantoor, wij gingen aan de linkerkant achter het gebouw een drankje kopen, de verkoper riep een vriend die ons zeer enthousiast met zijn bootje rondleidde in zijn dorp. Engels sprak deze man niet.
